راهبرد های توسعه و آمایش جغرافیایی مناطق مرزی جنوب شرق ایران

مناطق مرزی با توجه به فاصله نسبی که تا مناطق داخلی کشور دارد ، از محرومیت مضاعفی نسبت به مناطق داخلی تر رنج می برد. در کشورما این وضعیت از شدت و عمق بیشتر برخوردار است. به گونه ای که استان سیستان و بلوچستان از نظر شاخص محرومیت ، جزء محروم ترین استان های کشور است. در مناطق شرقی ایران تلفیق خشم طبیعت با خشونت انسانی حاصل از تروریسم، بستر مناسبی برای اقدامات اشرار و تحت الشعاع قرار دادن نظم و امنیت ایجاد کرده است، همچنین تهدیداتی چون مهاجرت های غیرقانونی، قاچاق مواد مخدر و سلاح های غیرمجاز، جنایات سازمان یافته، ورود کالاهای ممنوعه، ناامنی در نواحی مرزی و حمله به پاسگاه های مرزبانی و... در کنار توطیه های تجزیه طلبانه به ویژه پس از جنگ افغانستان، امنیت مرزهای شرقی ایران را به مخاطره انداخته است. دراین پژوهش توصیفی ابتدا از طریق مدل سوات[1] عوامل قوت ، ضعف ، تهدید و فرصت از طریق روش دلفی جمع آوری و سپس مولفه های پژوهش مشخص شد و پس از انجام محاسبات طی روشی تلفیقی با مدل AHP مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در نتیجه این پژوهش راهبرد تدافعی با مقدار اندازه گیری شده 078/4 به عنوان راهبرد برتر و پس از آن راهبرد تهاجمی با مقدار 895/3 به عنوان راهبرد مکمل آمده است که نشان دهنده تاثیر مقایسه های زوجی گویه های مندرج در مدل سوات می باشد.