تحلیل سبک شناسی اشعار آیینی شاعران پس از انقلاب

سبک، شیوه بیان یک نویسنده یا شاعر است. این اصطلاح در حال حاضر درمورد روش هایی بکار میرود که ازطریق بکار بردن فنون و مفهومهای زبان‌شناسی به مطالعه تحلیلی ادبیات میپردازد. همچنین زاویه دید، مسایل زبانی، چگونگی شخصیت‌پردازی و چندوچون جهت‌گیری درونمایه را تعیین ‌میکند. شعر آیینی بگونه ای از شعر متعهدانه گفته میشود که ازجهت معنایی و محتوایی صبغه کاملا دینی دارد و از آموزه های وحیانی، فرهنگ عترت و ولایت و تاریخ اسلام سرچشمه میگیرد. مناسبتهای مذهبی، ستایش چهره های دینی، توجه به مقوله های قدسی و ملکوتی و تزکیه و تهذیب نفس انسانی، در هسته مرکزی شعر مذهبی قرار دارد. ازآنجاکه سبک‌شناسی ابزاری برای شناسایی هویت انسانی، علمی، ادبی و ایدیولوژیک شاعر است، این مقاله براساس سبک‌شناسی لایه ای (مدرن) به بررسی و تحلیل سبک‌شناسی اشعار آیینی در آثار شاعران پس از انقلاب چون قیصر امین‌پور، سلمان‌هراتی، علی‌ معلم دامغانی، موسوی گرمارودی، سید حسن حسینی و علیرضا قزوه پرداخته است.

این مقاله براساس مطالعات کتابخانه ای و به شیوه توصیفی-تحلیلی انجام شده ‌است.

توجه به موسیقی درونی، برجسته سازی مفاهیم و مضامین، استفاده از ترکیبات تازه و بدیع، روانی و سادگی هوشمندانه، استفاده هنرمندانه از عناصر بلاغی، تصویرسازی مخیل و عاطفی، مخاطب‌محوری، مفهوم‌گرایی، تاکید بر نهادینه ساختن مضامین دینی، انقلابی، انسانی و آرمانی از جمله ویژگیهای سبکی شاعران انقلاب است.

این شاعران از تمام امکانات و عناصر شعر درجهت تبیین اندیشه های دین‌باورانه بهره ‌برده اند و براساس همین اندیشه ها و مضامین علوی، حسینی و عاشورایی، آنها را میتوان‌ شاعرانی مفهوم‌گرا نامید. نگاهی به جنبه های ادبی و زبانی شعر آنان نشان‌ میدهد با موازین ادبی و زبانی گذشته و حال آشنایی دارند و برای افزودن بر تاثیر کلام خود هر کجا که مناسب دانسته از آنها بهره ‌برده اند.