بررسی اثر صلبیت اتصال بر احتمال خرابی قاب های مهاربندی زیپر تحت اثر زلزله های دور و نزدیک گسل با رویکرد سطوح مختلف عملکردی

عدم اجرای صحیح جزییات اتصال و در نتیجه تغییر در صلبیت اتصال مورد انتظار می تواند سبب شود که توزیع واقعی نیروهای اعضا و درنتیجه رفتار سازه، تفاوت های قابل ملاحظه ای با مفروضات طراحی داشته باشد. ازاین رو تعیین درجه ی صلبیت واقعی اتصال یکی از دغدغه های بزرگ مهندسین طراح به شمار می رود. از طرفی قاب های مهاربندی شده زیپر یکی از انواع سیستم های مهاربندی جدید در سازه های فولادی می باشند که انتظار می رود در صورت طراحی درست پیکربندی زیپر، مشکلات و نقاط ضعف سیستم مهاربندی شورون را برطرف نموده و جایگزین مناسبی برای این نوع سیستم مهاربندی باشد. به کار بردن المان قایم در قاب با بادبند شورون و تبدیل آن به قاب زیپر، باعث بالا رفتن مقاومت، شکل پذیری و افزایش جذب انرژی می شود. در این تحقیق رفتار لرزه ای قاب های مهاربندی شده زیپر برای درصد گیرداری مختلف اتصال تیر به ستون تحت اثر 7 زلزله ی دور و 7 زلزله ی نزدیک به گسل موردبررسی قرار گرفته است. بدین منظور 2 تیپ قاب فولادی 4 و 8 طبقه با درصد گیرداری های 100، 75، 25 و صفر درصد در تحت آنالیز دینامیکی افزاینده قرار گرفته اند. نتیجتا منحنی های شکنندگی در 4 سطح عملکردی مختلف ترسیم و با یکدیگر مقایسه می شوند. نتایج حاصل از تحلیل IDA و منحنی های شکنندگی به دست آمده، نشان می دهد تغییر در درصد گیرداری تحت اثر زلزله های نزدیک گسل نسبت به زلزله های دور از گسل محسوس تر است، به طوری که با کاهش درصد گیرداری و مفصلی کردن اتصالات، درصد فروریزش سازه کاهش پیدا می کند. همچنین این احتمال به ارتفاع قاب نیز وابسته است.