بکارگیری آزمون های «پیچش» و «کشیدن از سطح» جهت بررسی تاثیر الیاف پلی پروپیلن بر چسبندگی ملات با بتن و ارزیابی مقاومت فشاری درجای آن ها

در صنعت تعمیر بتن، چسبندگی بین لایه تعمیری و بستر بتنی، نقش تعیین کننده ای در عملکرد مرکب موفق لایه های تعمیری دارد. با توجه به پدیده جمع شدگی و تاثیر آن بر افت چسبندگی، در این مقاله تاثیر الیاف پلی پروپیلن بر چسبندگی ملات و بتن مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام آزمایشات از آزمون نوین "پیچش" استفاده شد. در تمامی آزمایشات، نتایج حاصل از آزمون "پیچش" با نتایج آزمون استاندارد "کشیدن از سطح" مورد مقایسه قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل بیشتر نتایج بدست آمده، از آزمون های XRD (الگوی پراش اشعه ایکس) و SEM (میکروسکوپ الکترونی روبشی) استفاده شد. همچنین تاثیر الیاف بر جمع شدگی و مشخصات مکانیکی ملات های تعمیری و رابطه آن بر چسبندگی بین ملات و بتن بررسی گردید. در این خصوص از آزمون های درجای "پیچش" و "کشیدن از سطح" به صورت آزمایشگاهی استفاده شد. با بررسی ضریب همبستگی بین نتایج آزمون های درجا با آزمون های آزمایشگاهی، نمودارهای کالیبراسیون جهت تبدیل قرایت های بدست آمده از آزمون های "پیچش" و "کشیدن از سطح" به مقاومت فشاری ملات ها ارایه شد. نتایج حاصله بیانگر این بود که برای نمونه الیافی، مقدار بیشینه Ca (OH)2 یا هیدروکسیدکلسیم دچار کاهش شد که منتج به تولید بیشتر سیلیکات کلسیم هیدراته یا ژل C-S-H می شود که نتیجه آن بهبود خواص نهایی ملات و افزایش چسبندگی بود. همچنین به طور میانگین مقاومت چسبندگی برشی و کششی 90 روزه حاصل از آزمون های "پیچش" و "کشیدن از سطح" با افزودن الیاف به ترتیب به مقدار 5/49 و 1/43 درصد افزایش داشته است.