مقایسه ی اثربخشی آموزش کنترل تکانه و رفتاردرمانی دیالکتیک بر تکانشگری دختران نوجوان

 هدف پژوهش، تعیین میزان اثربخشی آموزش کنترل تکانه و رفتاردرمانی دیالکتیک بر تکانشگری بی برنامگی، حرکتی و شناختی دختران نوجوان مبتلا به اختلال نامنظم خلقی اخلال گرانه بود.

پژوهش حاضر، نیمه تجربی با دو گروه آزمایش و یک گروه شاهد می باشد. جامعه ی آماری شامل دختران مبتلا به اختلال نامنظم خلقی اخلال گرانه بود که بعد از تشخیص اختلال با روش نمونه گیری در دسترس در هر گروه، 7 مراجعه کننده قرار داده شد. ابزار اندازه گیری شامل مصاحبه ی بالینی بر اساس DSM-5 و مقیاس تکانشگری بارت (BIS-11) بود. در حالی که در این مدت گروه شاهد هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. نتایج با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیری تحلیل شد.

نتایج نشان داد که بین میانگین های نمرات خرده مقیاس های تکانشگری گروه آزمایشی، کنترل تکانه و رفتاردرمانی دیالکتیکی با گروه شاهد، تفاوت معنی داری وجود دارد (0/001 > P)، بین میانگین های نمرات خرده مقیاس های تکانشگری گروه آزمایشی کنترل تکانه و رفتاردرمانی دیالکتیکی، تفاوت معنی داری وجود دارد (0/001 > P).

در حوزه ی درمان و زمینه ی کار با افرادی که در حالت بحران و تکانشگری به سر می برند، کنترل تکانه و رفتاردرمانی دیالکتیکی با توجه به ماهیت آن، بسیار کارآ و نویدبخش به نظر می رسد.