اثر کاربرد لجن فاضلاب و بیوچار آن بر آب گریزی و پایداری ساختمان در دو خاک آهکی تحت کشت ذرت

لجن فاضلاب آثار مثبتی بر ویژگی های شیمیایی و فیزیکی خاک دارد. تولید بیوچار از لجن فاضلاب، اغلب آثار مثبتی در خاک داشته و می تواند به مدیریت موثر آن به ویژه در رابطه با محیط زیست بیانجامد. هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر لجن فاضلاب و بیوچار آن بر آب گریزی و پایداری ساختمان دو خاک آهکی با بافت های لوم رسی و لوم، تحت کشت ذرت بود. لجن فاضلاب (S) در مقادیر 10، 20 و 40 تن در هکتار با خاک ها مخلوط شد و به ترتیب با نمادهای S1، S2 و S3 بیان شد. میزان کاربرد بیوچار (B) 7/3،و14/5 و 29 تن در هکتار در نظر گرفته شد و به ترتیب با نمادهای B1،وB2 و B3 بیان شده است. در پایان دوره رشد ذرت، آب گریزی خاک به روش جذب پذیری ذاتی و درصد رس قابل پراکنش (WDC) اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که مقدار شاخص آب گریزی (RI)، جذب پذیری اتانول (SE) و زاویه تماس خاک-آب (β) در تیمارهای لجن فاضلاب و بیوچار به طور معنی داری بیش تر از شاهد بود. ولی WDC (شاخص ناپایداری ساختمان خاک) در تیمارهای لجن فاضلاب و بیوچار به طور معنی داری کم تر از شاهد بود. مقادیر RI و β در خاک لوم رسی به طور معنی داری بیش تر از خاک لوم به دست آمد. در هر دو تیمار آلی، افزایش مقدار کاربرد سبب افزایش مقدار RI شد. در خاک لوم رسی بیش ترین مقدار RI و SE در تیمار لجن فاضلاب و پس از آن در تیمار بیوچار دیده شد؛ درحالی که در خاک لوم مقدار RI روند بیوچار > لجن فاضلاب > شاهد را داشت. نتایج به دست آمده نشان داد کاربرد لجن فاضلاب و بیوچار آن سبب افزایش آب گریزی (زیر حد بحرانی) و افزایش پایداری ساختمان خاک می شود.