اثر تمرین هوازی تناوبی شدید و تداومی متوسط بر برخی از متغیرهای کنترل گلایسمیک و فتوئین آ در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

تمرین منظم ورزشی از قوی ترین کنترل کننده های بیماری دیابت نوع2 است که بیشتر آثار ناشی از آن بر سلول ها، به وسیله تغییر در سایتوکاین ها ایجاد می شود. فتویین آ به عنوان یک هپاتوکاین، با تاثیرات شناخته شده در سوخت وساز کربوهیدرات، متاثر از تمرین ورزشی و احتمالا شدت آن در افراد سالم است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه دو نوع تمرین تناوبی شدید و تداومی متوسط بر برخی متغیرهای کنترل گلایسمیک و سطوح پلاسمایی فتویین آ در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 است.

بدین منظور 45 مرد مبتلا به دیابت نوع 2 (سن و شاخص توده بدنی به ترتیب 2/4±9/45 سال و 5/2±5/30 کیلوگرم بر متر مربع) به صورت تصادفی به سه گروه کنترل، تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تمرین تداومی متوسط (MICT) تقسیم شدند. برنامه تمرینی گروه HIIT، شامل چهار تناوب چهاردقیقه ای فعالیت روی چرخ کارسنج ثابت با شدت 85 تا 95 درصد ضربان قلب ذخیره بود که با تناوب های سه دقیقه ای استراحت فعال از هم جدا شده بودند. همچنین تمرین گروه MICT، به صورت 47 دقیقه رکاب زدن با شدت 60 تا 70 درصد ضربان قلب ذخیره بود.

در هر دو گروه HIIT و MICT، کاهش FBS و فتویین آ معنادار بود (05/0> P)، ولی بین گروه های تمرینی تفاوتی وجود نداشت. به طور مشابه HOMA-IR و انسولین نیز در هر دو گروه HIIT  و MICT به طور معناداری کاهش یافت (05/0 >P) و میزان کاهش این دو عامل در گروه HIIT بیشتر از گروه MICT بود (05/0 >P). 

هر دو نوع تمرین HIIT و MICT احتمالا می توانند موجب کنترل بهتر شاخص های گلایسمیک شوند و سطوح پلاسمایی فتویین آ را کاهش دهند که با توجه به افزایش اولیه آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، رویداد مطلوبی به نظر می رسد. با این حال، در این پژوهش تفاوتی بین دو نوع تمرین در کاهش فتویین آ مشاهده نشد.