بررسی ارتباط اختلالات خواب با شاخص توانایی انجام کار در کارگران شاغل در کارگاه های ساختمانی

خواب یکی از مهم ترین نیازهای فیزیولوژیک در چرخه شبانه روزی و بخش مهمی از کیفیت زندگی بشمار می رود.  اختلالات خواب، یکی از معمول ترین مشکلات سلامتی در جمعیت های کاری است که می تواند بر عملکرد فیزیکی، ذهنی و توانایی انجام کار افراد تاثیر بگذارد. لذا هدف از این مطالعه بررسی ارتباط اختلالات خواب با شاخص توانایی انجام کار در کارگران شاغل در کارگاه های ساختمانی می باشد.

این مطالعه، توصیفی-تحلیلی و از نوع مقطعی می باشد که نمونه ها به تعداد 220 نفر به روش نمونه گیری تصادفی و از بین کارگران و پرسنل پروژه های ساختمانی انتخاب شده اند. ابزارهای گردآوری اطلاعات در این مطالعه شامل پرسشنامه کیفیت خواب، پرسشنامه شدت بی خوابی و پرسشنامه شاخص توانایی انجام کار می باشد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 و با توجه به اهداف تعیین شده با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و آزمون های تحلیلی شامل آزمون تی زوجی، همبستگی پیرسون، کروسکال-والیس، رگرسیون خطی چندگانه و رگرسیون لجستیک مورد آنالیز قرار گرفتند.  

میانگین سنی، شاخص توده بدنی، ساعت کار و سابقه کاری افراد به ترتیب برابر 8.5 ± 34.2 سال، 2.78 ± 55.58، 1.25 ± 10.5 ساعت و 6.5 ± 12.7 سال محاسبه گردید. میانگین شاخص شدت بی خوابی افراد، شاخص کیفیت خواب پترزبورگ و شاخص توانایی انجام کار افراد به ترتیب برابر 5.35 ± 6.6، 2.43 ± 4.95 و 5.13 ± 42.5 محاسبه گردید. ارتباط بین توانایی انجام کار با اختلالات خواب کاملا معنادار بود. متغیرهای وضعیت تاهل، نوع استخدام و استعمال دخانیات مستقل از متغیرهای شدت بی خوابی و کیفیت خواب، اثر معناداری بر شاخص توانایی انجام کار داشتند، به طوری که مقدار R2 متغیرهای مذکور به ترتیب 0.246 و 0.242 از تغییرات شاخص توانایی انجام کار محاسبه گردید.

هر گونه اختلال در خواب و استراحت می تواند باعث کیفیت نامناسب خواب شده که می تواند توانایی انجام کار شاغلین را به شدت کاهش دهد؛ بنابراین پیشنهاد می شود به منظور افزایش شاخص توانایی انجام کار و درنتیجه افزایش کارایی یک سازمان به برنامه های خواب-استراحت شاغلین توجه ویژه ای گردد.