بررسی ژنهای مقاومت کارباپنماز و اینتگرون در سودوموناس آئروژینوزا جداشده از نمونه های بالینی و تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی به روش آزمایشگاهی

سودوموناس آیروژینوزا  باکتری مهم ایجادکننده عفونت های بیمارستانی به ویژه در بیماران مبتلا به نقص ایمنی است. درمان عفونت های ناشی از این باکتری، آنتی بیوتیک های متعددی نظیر آمینوگلیکوزیدها، کینولون ها و بتالاکتام ها است. اما ظهور مقاومت و شیوع عفونت بیمارستانی سویه های مقاومت بسیارومکررگزارش شده است. این مطالعه با هدف بررسی فراوانی اینتگرون کلاس I، II و III  وژن های کارباپنماز درایزوله های بالینی سودوموناس آیروژینوزا انجام شد.

در‎ ‎این‎ ‎مطالعه‎ ‎مقطعی- توصیفی، 100 جدایه بالینی سودوموناس آیروژینوزا از آزمایشگاه مراکز درمانی تهران جمع آوری شد. تمامی ایزوله ها با استفاده از تست های فنوتایپی و بیوشیمیایی مورد تایید قرار گرفت. تست حساسیت آنتی بیوتیکی به روش انتشار در ژل و براساس دستورالعمل CLSI بر روی محیط مولر هینتون آگار با دیسک آنتی بیوتیک های تجاری انجام شد.آزمایش -PCR جهت تشخیص ژن های مقاومت اینتگرون و کارباپنمازها با استفاده از آغازگرهای اختصاصی انجام گرفت.

تست حساسیت آنتی بیوتیکی نشان داد که بیشترین مقاومت آنتی بیوتیکی سویه ها نسبت به آمیکاسین(100%) و ایمی پنم (85%) و کمترین مقاومت آنتی بیوتیکی نسبت به جنتامیسین (66%) بود. بیشترین توزیع فراوانی مربوط به ژن intI با 92% و کمترین فراوانی ژن intII به میزان 5% گزارش شد. ژن  KPC در 87% و ژن IMP در51% ازنمونه ها ردیابی گردید.

 با توجه به شیوع بالای اینتگرون در ایزوله های مقاوم سودوموناس آیروژینوزا و ارتباط آن با الگوهای مختلف مقاومت دارویی، اعمال راهکارهای مناسب کنترل عفونت و درمان در بیمارستان جهت جلوگیری از انتشار بیشتر آنها ضروری به نظر می رسد. اختلاف نتایج بدست آمده از روش  PCRبا نتایج مطالعات سایر محققان در نقاط مختلف دنیا می تولند بدلیل منبع اخذ نمونه باشد، تشخیص سریع سودوموناس آیروژینوزا در نمونه های بالینی برای شروع درمان مهم است. کاربرد روش های ملکولی برای تشخیص مقاومت به آنتی بیوتیک سودوموناس آیروژینوزا در نمونه های بالینی بیماران توصیه می شود.