راهبردهای توسعه پایدار گردشگری در سکونتگاه های روستایی (مطالعه موردی: روستای ونایی شهرستان بروجرد)

گردشگری امروزه در چارچوب طرح‌های آمایشی اعم از ملی، منطقه‌ای و محلی به‌عنوان یکی از ابزارها و مولفه‌های اثرگذار توسعه و محرومیت‌زدایی به شما می‌رود و ازمهم‌ترین عوامل عمران ناحیه‌ای است. فعالیتی متعادل‌کننده که موجب توسعه اقتصادی و اجتماعی در سطح منطقه‌ای شده و توزیع عادلانه درآمد و همچنین سطح اشتغال را به دنبال دارد. بنابراین گردشگری روستایی نیز جزیی از صنعت گردشگری به‌حساب می‌آید که می‌توان با برنامه‌ریزی اصولی و مناسب و شناسایی مزیت‌ها و محدودیت‌های آن، نقش موثری در توسعه محلی و درنتیجه توسعه ملی و تنوع‌بخشی به اقتصاد ملی بر عهده داشته باشد، ازاین‌رو در این پژوهش سوال این است که پتانسیل‌ها و محدودیت‌های توسعه پایدار گردشگری در روستای ونایی کدام است؟ و چه راهبردها و راهکارهایی جهت توسعه پایدار گردشگری که منجر به توسعه روستایی و توسعه منطقه‌ای و ملی بشود وجود دارد؟ به این منظور پژوهش حاضر با استفاده از مطالعات میدانی و تعیین نقاط قوت، ضعف، فرصت‌ها و تهدیدها به شیوه مدل برنامه‌ریزی راهبردی SWOT و ترکیب آن با AHP به ارایه و اولویت‌بندی استراتژی‌ها و راهبردها در جهت توسعه پایدار گردشگری در روستای ونایی پرداخته است. تجزیه‌وتحلیل‌های تجربی در روستای مورد مطالعه نشان می‌دهد که آستانه آسیب‌پذیری این روستا به علت گردشگری بودن بالاست و نیازمند ارایه سیاست‌های مناسب در جهت رفع محدودیت‌ها و استفاده از مزیت‌های نسبی موجود می‌باشد.