اثربخشی بازی درمانی تعاملی محور بر کیفیت روابط دلبستگی کودک با والد: مطالعه موردی

پژوهش حاضر با هدف تبیین اثربخشی بازی درمانی تعاملی محور بر کیفیت روابط دلبستگی کودک با والد انجام گرفت. روش تحقیق در این پژوهش آزمایشی از نوع تک آزمودنی با طرح AB بود. جامعه آماری شامل تمامی کودکان 5 تا 8 سال با آسیب های دلبستگی بود که در سال تحصیلی 1400- 1399 در مراکز روانشناسی شهر تهران حضور داشتند؛ تعداد این کودکان 10 نفر بود . از بین آن ها تعداد 3 کودک (دو پسر و یک دختر) بر اساس ملاک های ورود و خروج و به شیوه نمونه گیری هدفمند گزینش شدند. مداخله بازی درمانی تعاملی محور برای هر کودک بر اساس دستورالعمل بوث و جرنبرگ (2010)، به صورت 2 جلسه (45 دقیقه ای) در هفته، طی 10 هفته (21 جلسه) و به مدت دو و نیم ماه اجرا گردید. ابزارهای پژوهش شامل فرم روش تعاملی مارشاک (MIM) و چک لیست رفتاری تراپلی (محقق ساخته) بود. تحلیل دیداری داده ها در دو سطح درون موقعیتی و بین موقعیتی بر اساس سه شاخص سطح یا طراز، روند و تغییرپذیری انجام گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که مداخله بازی درمانی تعاملی محور بر کیفیت روابط دلبستگی کودک با والد تاثیر معناداری داشت (05/0P<). مطابق با یافته های پژوهش اثربخشی مداخله بازی درمانی تعاملی محور بر روی بهبود کیفیت روابط دلبستگی کودک با والد به تایید رسید. بنابراین، این روش را می توان به عنوان یکی از درمان های مفید و کاربردی برای کودکان در نظر گرفت.