دستاوردها و کاستی های حقوق بین الملل در خصوص به کارگیری کودکان در درگیری های مسلحانه غیربین المللی

پس از جنگ سرد، به‌کارگیری کودکان در درگیری‌های مسلحانه افزایش چشمگیری داشته، به‌گونه‌ای‌که قریب سیصدهزار کودک در هر لحظه در درگیری‌های مسلحانه مشارکت دارند و این عمدتا ناشی از ازدیاد درگیری‌های مسلحانه غیربین‌المللی است. حقوق بین‌الملل طی چهار دهه اخیر سعی در قاعده‌مند نمودن به‌کارگیری کودکان در مخاصمات غیربین‌المللی داشته است. حاصل این تلاش‌ها پروتکل دوم الحاقی ژنو (1977)، کنوانسیون حقوق کودک (1989)، منشور آفریقایی حقوق و رفاه کودک (1990)، اساسنامه دیوان کیفری بین‌المللی (1998)، کنوانسیون 182 سازمان بین‌المللی کار (1999)، پروتکل اختیاری کنوانسیون حقوق کودک (2000) و اصول و تعهدات پاریس (حقوق نرم) (2007) بوده است. بیشتر این اسناد حقوقی سن 15 سال را حداقل سن به‌کارگیری کودکان ذکر کرده‌اند، هرچند در کنوانسیون‌های اخیر شاهد ارتقای آن به سن 18 سال البته مشروط به مستقیم بودن نقش کودک یا اجباری بودن به‌کارگیری هستیم. با وجود این، کاستی‌های متعددی، همچون سطح پایین حمایت‌های ارایه شده، تعیین شروط مبهم و قابل تفسیر به رای، غیرقابل اجرا بودن بعضی از شروط حمایتی، توسعه گسسته قواعد حقوقی در شاخه‌های گوناگون حقوق بین‌الملل، و بی‌توجهی به عوامل ریشه‌ای و زمینه‌ساز این پدیده نیز وجود دارند.