مقایسه ی مصرف اکسیژن در سه گونه دو جورپای آب شیرین Gammarus loeffleri، G. crinicaudatus، و G. zagrosensis در شوری های مختلف

فرآیند تنفس و میزان مصرف اکسیژن در بی مهرگان آبزی از جمله  گاماروس تحت تاثیر فشار اسمزی و شوری آب است. در بررسی این، تاثیر سه گونه دوجورپا از سه منطقه‌ی زیست محیطی متفاوت،از چشمه های مختلف در استان فارس جمع آوری شدند. مصرف اکسیژن به مدت یک ساعت در 5 شوری مختلف 2، 4، 6، 8 و 10 قسمت ‌درهزار در دمای ثابت 15 درجه ی سانتی گراد اندازه گیری شد. نتایج نشان‌دهنده‌ی وجود اختلاف معنادار در شوری‌های 10- 4 قسمت ‌در هزار بود. مصرف اکسیژن از شوری 2 تا 6  افزایش و سپس کاهش یافت، این نتیجه در هر سه گونه یکسان بود. مقدار مصرف اکسیژن در گونه ی G. crinicaudatusدر شوری 6 قسمت ‌درهزار از دیگر گونه ها بیشتر بود (میانگین 45/0 میلی‌گرم در لیتر در ساعت). با توجه به تفاوت شوری و ثابت بودن دیگر متغیرهای محیطی، می توان گفت که گونه‌ی G. crinicaudatus از دو گونه ی دیگر توان تحمل و سازگاری بیشتری در برابر افزایش میزان شوری داشت. شوری 6 قسمت ‌درهزار در هر سه گونه بحرانی بود، زیرا آن ها در این شوری بیش ترین مصرف اکسیژن (میانگین 34/0 در G. zagrosensis، 45/0 در G. crinicaudatus، و 31/0 میلی‌گرم در لیتر در ساعت در G. loeffleri) را داشتند.