بررسی پیکربندی های مداری برای یک منظومه تلفن ماهواره ای نزدیک زمین در محدوده سرزمینی ایران

در این مقاله تلاش شده ویژگی های مداری یک منظومه متشکل از 24 ماهواره نزدیک زمین بررسی گردد. دراین بین، منظومه هایی مبتنی بر طرح دلتای واکر درنظر گرفته شده که شامل مدل های تک منتظم (یک منظومه) و دومنتظم (دو منظومه تودرتو) می گردند. به منظور مقایسه پذیری فرض گردیده که دوره مداری تمامی ماهواره ها 127 دقیقه بوده و باتوجه به ارتفاع بیشینه 2000 کیلومتری، سه مقدار خروج ازمرکز صفر (دایره)، 0.19 (با اوج 2000 کیلومتری) و 0.097 (2÷0.19=) با بیشترین زمان حضور روی منطقه ماموریت لحاظ شده است. به منظور محدود کردن فضای جستجو، میل تمامی مدارها 40 درجه فرض شده و سه مقدار 320، 340 و 360 درجه برای آرگومان حضیض در مدارهای بیضوی لحاظ گردیده است. با بررسی سناریوهای مختلف دیده می شود که با فرض ضرورت وجود دست کم دو ماهواره دردید، اصولا زاویه آرگومان حضیض 320 درجه بهترین پوشش درازای کم ترین انحراف معیار ارایه می کند. مدارهای با خروج ازمرکز بالاتر با صرف نظر از تغییرات در قدرت سیگنال، عملکرد بهتری دارند. این در حالی است که پیکربندی های دومنتظم می توانند با تعداد ماهواره در دید بیشتری همراه باشند که البته اصولا با انحراف معیار بیشتری همراه است. درکل، انتخاب از میان طرح های مختلف تنها با توجه به نیازمندی های ماموریتی امکان پذیر بود و صرفا یک طرح را نمی توان نسبت به دیگران برتر دانست.