مقایسه تاثیر تمرینات ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار بر استقامت تنه و مکانیک فرود ورزشکاران زن ‏دارای نقص تنه ‏

هدف : 

هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر تمرینات ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار بر استقامت ناحیه مرکزی و مکانیک فرود ورزشکاران زن دارای نقص تنه با استفاده از سیستم امتیازدهی خطای فرود بود .

30 ورزشکار زن دارای نقص تنه استان گیلان شهر رشت در این تحقیق شرکت کردند و به دو گروه تجربی (ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار) تقسیم شدند . آزمون های استقامت ناحیه مرکزی و سیستم امتیازدهی خطای فرود برای ارزیابی بیومکانیک پرش-فرود در پیش آزمون و پس آزمون به عمل آمد . گروه های تجربی6 هفته تمرینات را انجام دادند . تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح خطای پنج درصد و با استفاده از نسخه ی 22 نرم افزار SPSS انجام شد.

یافته ها: 

نتایج نشان داد تغییر امتیازات آزمون های مرتبط با استقامت تنه و مکانیک فرود بعد از شش هفته تمرین در هر دو گروه تمرینات سطح پایدار و ناپایدار معنادار بود (0/05>p). پس از انجام تمرینات تفاوت بین گروهی بجز در آزمون پلانگ ار شکم (0/05<p) در سایر آزمون ها معنادار بود (0/05<p) و در ورزشکاران گروه تمرینات سطح ناپایدار عملکرد بهتری مشاهده شد.

نتیجه گیری : 

تمرینات ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار در ورزشکاران زن با نقص تنه می تواند سبب بهبود استقامت و مکانیک فرود و بتواند با حذف و تعدیل عوامل بیومکانیکی خطر آفرین آسیب رباط متقاطع قدامی شود که این تاثیر با انجام تمرینات در سطح ناپایدار بیشتر است .