موسیقی دیاسپورایی کردهای ایرانی مقیم سوئد: کارکرد موسیقی درجامعه ی کردهای ایرانی مقیم سوئد و بررسی روند دگر فرهنگ پذیری موسیقایی آنان

هدف از نگارش این مقاله، شناخت فرهنگ موسیقی دیاسپورایی کردهای ایرانی مقیم سوید است که در آن به بررسی کارکرد موسیقی در آن جامعه و واکاوی روند دگرفرهنگ پذیری موسیقایی آنان می پردازد. به منظور دستیابی به اهداف پژوهش حاضر، این بررسی ها بر اساس نظریه های دیاسپورای ویلیام سفران، اینتردیاسپورای جودا کوهن و همچنین طبقه بندی های چهارگانه ی مروین مکلین از فرایند دگرفرهنگ پذیری موسیقایی، صورت گرفته است. در این تحقیق، جامعه ی کردهای سوید، با درنظر گرفتن کشورهای مبداشان به چهار گروه دیاسپورایی مختلف شامل جامعه ی دیاسپورایی کردهای ایران، سوریه، ترکیه و عراق، تقسیم شده است. همچنین، تقسیم بندی دیگری بر روی جامعه ی دیاسپورایی کردهای ایرانی مقیم سوید و موسیقی دانان متعلق به این گروه، انجام گرفته که بر اساس آن، کردهای ایرانی به نسل های اول، دوم، سوم و نیز موسیقی دانانی که در دو دهه ی اخیر به سوید مهاجرت کرده اند، گروه بندی شده اند. پس از تطبیق یافته های حاصل از کار میدانی بر روی نظریه های مذکور، مشخص خواهد شد که موسیقی دانان دیاسپورا و مخاطبانشان، همواره از موسیقی به عنوان سازوکاری برای بازتعریف هویت، بازنمایی میهن سابق و نیز بازیابی مکانی در جغرافیای جدید، سود جسته اند. ازاین رو، یکی از کارکردهای موسیقی در میان کردهای سوید، بازتعریف هویت «قومی فرهنگی»، شکل دهی «میهن» برساخته از موسیقی در فراسوی مرزهای کردستان و ایجاد نوعی «صمیمیت دیاسپورایی» در سوید بوده است. در مطالعات انجام شده بر روی روند رویارویی موسیقایی کردهای ایرانی در سوید این نتیجه حاصل می شود که آنان در مواجهه با فرهنگ های موسیقایی مختلف، با پدیده ای به نام «دگرفرهنگ پذیری» روبه رو شده اند؛ که نتیجه ی این فرایند در تعامل با هریک از این فرهنگ ها، حالت های متفاوتی را دربر داشته است. درنهایت، برآیند حالت های مختلف منتج از فرایند دگرفرهنگ پذیری، تغییرات عمده ای است که در فواصل، فرم، سازبندی، بافت و ساختار موسیقی کردی به وجود آمده، تا جایی که این تغییرات منجر به پیدایش گونه های جدیدی در موسیقی کردی دیاسپورایی شده است.