پیشگیری از بروز بیماری در میگو با استفاده از مکمل های خوراکی

نگرش افزایش تولید منجر به استفاده از سامانه های متراکم پرورش گردیده است. رشد، سلامت و تولید مثل میگو و سایر آبزیان در سامانه های متراکم پرورش، در درجه اول به دسترسی آنها به میزان کافی مواد مغذی مورد نیاز جهت انجام فعالیت های فیزیولوژیک، چه از لحاظ کمیت و چه از لحاظ کیفیت وابسته است، بنابراین استفاده از غذای کامل منجر به تحقق اهداف تولیدی در سیستم می گردد. امروزه دامنه وسیعی از مکمل های خوراکی در غذای آبزیان وجود دارد. این مواد نقش مهمی در افزایش بهره وری خوراک، کاهش ضریب تبدیل غذایی و نگهداری وضعیت ظاهری جیره غذایی بر عهده دارند. مکمل های خوراکی ممکن است هم بصورت مواد مغذی یا غیر مغذی و هم به روش مستقیم یا غیرمستقیم در آبزیان مورد استفاده قرار می گیرند. استفاده از این مواد منجر به بهبود کیفیت فیزیکی و شیمیایی جیره غذایی و حفظ محیط آبزی می شود. ویژگی عملکردی انواع مکمل های خوراکی با نقش آنتی اکسیدانی، امولسیون کنندگی، تثبیت کنندگی، اتصال دهندگی، محرک بودن، جاذبه، پیش برندگی رشد، القا کنندگی پوست اندازی، آنتی بیوتیکی، پروبیوتیکی، پری بیوتیکی و ضد میکروبی در منابع بسیاری گزارش گردیده است. در این مقاله سعی در معرفی و ارایه نتایج مطالعه شده توسط محققین در استفاده از اسیدهای صفراوی به عنوان یکی از مکمل های غذایی جدید معرفی شده به صنعت آبزی پروری میگو شده است.