اثربخشی آموزش خودمراقبتی به صورت غیرحضوری بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران دارای استومی روده ای

زندگی با استومی موقت یا دایمی کیفیت زندگی افراد دارای استومی را تحت تاثیر قرار داده و مستلزم افزایش خودکارآمدی بیماران برای مراقبت از خودشان است. آموزش، یکی از راه های افزایش کیفیت زندگی و خودمراقبتی افراد است. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش خودمراقبتی به صورت غیرحضوری بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران دارای استومی روده ای مراجعه کننده به بیمارستان های استان کرمانشاه در سال 1400 انجام شد.

این مطالعه نیمه تجربی با روش قبل و بعد، بر روی 61 بیمار دارای استومی روده ای انجام شد که به روش نمونه گیری آسان از اردیبهشت تا تیرماه سال 1400 انتخاب شدند. مشارکت کنندگان ابتدا به پرسش نامه های خودکارآمدی و کیفیت زندگی ویر و شربورن پاسخ دادند. سپس برنامه خودمراقبتی تدوین شده آموزش داده شد تا بر اساس آن خودمراقبتی را در منزل به کار گیرند و دو ماه بعد از اتمام مداخله، مجددا پرسش نامه ها بین بیماران توزیع و تکمیل شدند. برای تحلیل داده ها از آزمون های تی زوجی، ویلکاکسون و نسخه 20 نرم افزار آماری SPSS استفاده شد.

میانگین نمره کیفیت زندگی بیماران قبل از مداخله 16/53± 34/05 بود که بعد از مداخله به 21/59± 49/63 رسید و بر اساس آزمون آماری تی زوجی، این تفاوت معنادار بود (0/001>P). بین میانگین تمام ابعاد کیفیت زندگی بیماران به جز سلامت عمومی، قبل و بعد از مداخله تفاوت آماری معناداری وجود داشت (0/0500>P). میانگین نمره خودکارآمدی بیماران قبل از مداخله 4/57± 50/40 بود که بعد از مداخله به 5/03± 51/18 رسید و بر اساس آزمون آماری این تفاوت معنادار بود (0/036=P).

یافته های پژوهش نشان داد آموزش خودمراقبتی غیرحضوری در بیماران دارای استومی روده ای بر میزان خودکارآمدی و کیفیت زندگی آنان موثر است.