مطالعه برخی صفات فیزیولوژیکی و فنولوژیکی گیاه مریم گلی بیابانی .Salvia eremophila Boiss در سه رویشگاه مرتعی استان یزد

هدف از مطالعه حاضر، بررسی صفات فیزیولوژیکی و فنولوژیکی و تعیین روابط بین عناصر موجود گیاه مریم گلی بیابانی .Salvia eremophila Boiss به عنوان یک گونه مرتعی بومی و دارویی در سه رویشگاه مرتعی استان یزد می باشد. بدین منظور در سه رویشگاه دامگاهان، تنگ چنار و قوام آباد و در سه ایستگاه مختلف، میزان عناصر غذایی شامل قند محلول، میزان کلروفیل، کاروتنویید و پرولین موجود در اندام هوایی گیاه مریم گلی بیابانی در دو مرحله فنولوژیکی گلدهی و بذر دهی مورد بررسی قرار گرفت. نمونه برداری از گیاهان به روش تصادفی- سیستماتیک و با استفاده از پلات های یک متر مربعی در طول ترانسکت های 50 متری انجام گرفت. همچنین پس از بازدیدهای منظم میدانی، دیاگرام مراحل رشد فنولوژیکی مریم گلی بیابانی در محدوه مورد مطالعه ترسیم گردید. داده ها پس از جمع آوری و در سطح خطای 5% تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که اثر متقابل مرحله فنولوژیکی، منطقه و ایستگاه اثر معنی داری بر روی متغیرهای مورد بررسی (0.05>p) داشت. بدین صورت که ایستگاه شماره 1 تنگ چنار در مرحله گلدهی از نظر میزان کلروفیل a، b بالاتر از سایر ایستگاه ها و مناطق مورد بررسی بوده و تفاوت معنی داری با آنها داشت. ایستگاه شماره 1 تنگ چنار در مرحله گلدهی و ایستگاه شماره 3 دامگاهان در مرحله بذر دهی، بشترین میزان کاروتنویید را دارا بودند. همچنین میزان پرولین در مناطق مختلف، مراحل فنولوژیکی و ایستگاه های سه گانه، تفاوت معنی داری نشان داد. ایستگاه شماره 2 منطقه دامگاهان در زمان گلدهی بیشترین میزان پرولین را دارا بود. از نظر میزان قند محلول نیز اختلاف بین ایستگاه ها و مرحله فنولوژیکی (به غیر از مرحله گلدهی)، معنی دار بود. در مجموع، به دلیل تشابه شرایط اقلیمی ایستگاه های مورد بررسی در هر منطقه و نیز تیپ مرتع و ارتفاع از سطح دریا، این موضوع می تواند بر بروز تغییرات اندک در عناصر غذایی گیاه موثر باشد.