بررسی هم افزایی نانوژل های کیتوزان لود شده با وانکومایسین و اینترفرون گاما بر بیان ژن TNF-α در موش های آلوده شده با استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA)

مشکل فزاینده مقاومت آنتی‏ بیوتیکی استافیلوکوکوس اوریوس، تلاش های تازه ای را برای کشف عوامل ضدمیکروبی جدید برانگیخته است. یکی از این روش های نوین، استفاده از نانوذرات است. هدف از این مطالعه، سنتز نانوژل‏های کیتوزان لودشده با وانکومایسین و اینترفرون گاما (γ(IFN- و بررسی بیان ژن TNF-α در موش‏های آلوده به استافیلوکوک اوریوس مقاوم به متی‏سیلین (MRSA) می باشد. پس از سنتز نانوژل‏ کیتوزان و تایید آن، بارگذاری وانکومایسین و γIFN- در این نانوژل‏ها انجام و توسط آنالیز FTIR تایید شد. سپس، فعالیت ضدباکتریایی نانوژل‏ها ارزیابی شد. حداقل غلظت مهارکنندگی (MIC) در مورد نانوژل لود شده با وانکومایسین در pHهای 6/5 و 7/4، به ترتیب µg/ml 8 و 64 به دست آمد. MIC در مورد نانوژل کیتوزان و نانوژل لود شده با γIFN-، 1024 و در مورد وانکومایسین آزاد، µg/ml 1 در هر دو pH محاسبه شد. سپس، 48 راس موش‏ به 6 گروه کنترل، MRSA، نانوژل، نانوژل دارو، نانوژل γIFN- و نانوژل‏های (دارو و γIFN-) تقسیم شدند. پس از آلوده شدن گروه‏ها (غیر از کنترل) با MRSA، mg/kg100 از نانوژل، نانوژل دارو، نانوژل γIFN- و نانوژل‏های (دارو و γIFN-)، به ترتیب به گروه‏های 3 تا 6 اضافه شد. در ادامه، در ساعات 6، 12 و 24، از هر گروه تعدادی موش بیهوش شدند و طحال آن‏ها جهت بررسی بیان ژن TNF-α  به روش RT-PCR ارزیابی شد. بر طبق نتایج، در گروه‏های 4، 5 و 6 در مقایسه با گروه MRSA، بیان ژن‏ TNF-α پس از 24 ساعت کاهش معنی‏دار نشان می‏دهد. بنابراین، می‏توان نتیجه گرفت تزریق همزمان نانوژل دارو و نانوژل γIFN- در موش های آلوده تاثیر بسیار بیشتری در مقایسه با تزریق تکی هر کدام از این نانوژل‏ها دارد.