تاثیر گذران اوقات فراغت مبتنی بر رفتار برنامه ریزی شده بر گرایش به فعالیت جسمانی در دانش آموزان

گذران اوقات فراغت نقش مهمی در تربیت و تعلیم جامعه دارد؛ لذا هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر تاثیر گذران اوقات فراغت مبتنی بر رفتار برنامه ریزی شده بر گرایش به فعالیت جسمانی در دانش آموزان می باشد.

در این مطالعه نیمه تجربی، جامعه آماری شامل دانش آموزان پسر مقطع دوم متوسطه شهرستان چالوس بود که تعداد نمونه آماری از طریق نمونه گیری تصادفی تعداد 40 نفر انتخاب گردید و این افراد به دو گروه 20 نفره مداخله و کنترل تقسیم شدند. ابزار تحقیق شامل بسته آموزشی طراحی شده (که ده جلسه به طول انجامید) و پرسشنامه گرایش به فعالیت جسمانی جندقی (1396) با 18 سوال و 5 مولفه نگرش به گرایش به فعالیت جسمانی، آگاهی، هنجارهای انتزاعی، کنترل رفتاری درک شده، قصد رفتاری بود. برای تجزیه و تحلیل داده های از آزمون های t مستقل و t همبسته استفاده شد.

یافته ها: 

نتایج نشان داد که بین نمره گرایش به فعالیت جسمانی دانش آموزان قبل و بعد از مداخله درون گروه مداخله اختلاف معناداری مشاهده شد (001/0=p). همچنین نتایج آزمون t مستقل نشان داد در گروه مداخله با توجه به آموزش گذران اوقات فراغت مبتنی بر مدل رفتار برنامه ریزی شده بر گرایش به فعالیت جسمانی در دانش آموزان افزایش مشاهده شده است که تفاضل بین قبل و بعد از مداخله برابر 1/8 می باشد که میانیگن از 2/42 به 3/53 افزایش یافت.

نتیجه گیری: 

به طور کلی می توان اینگونه بیان کرد که اجرای برنامه آموزشی مبتنی بر نظریه رفتار برنامه ریزی شده می تواند در ارتقاء و گرایش دانش آموزان به فعالیت جسمانی تاثیر داشته باشد.