اثربخشی گروه درمانی وجودی بر افزایش صمیمیت و رضایت زناشویی در زنان افسرده متاهل

توقع مهم از الگوی ازدواج در جهان امروز این است که زوج ها به نیازهای یکدیگر به عشق، صمیمیت و عاطفه توجه کنند، بنابراین هدف از انجام این پژوهش تعیین اثربخشی گروه درمانی وجودی بر صمیمیت و رضایت زناشویی زنان افسرده متاهل بود.

روش پژوهش نیمه آزمایشی با گروه آزمایش و گروه گواه، طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه و جامعه آماری پژوشه را 56 زن افسرده مراجعه کننده به دو مرکز مشاوره و روانشناسی در مشهد در سال 1398 تشکیل دادند. از این جامعه 30 زن افسرده متاهل به شیوه هدفمند انتخاب و به شکل تصادفی 15 زن در هر یک از دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه صمیمیت زناشویی والکر و تامپسون (1983) و پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ، 1989؛ و همچنین برنامه مداخله بسته آموزشی-درمانی نظریه وجودی مدل فرانکل و یالوم در 8 جلسه 90 دقیقه ای گروهی به گروه آزمایش آموزش داده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مختلط با اندازه گیری مکرر تحلیل شد.

یافته ها: 

نتایج حاکی از تاثیر درمان وجودی بر صمیمیت زناشویی و رضایت زناشویی بود و صمیمیت زناشویی و رضایت زناشویی در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون افزایش داشته و این افزایش در مرحله پیگیری نیز پایدار نشان می دهد (05/0> p)؛ ولی در گروه گواه تغییری مشاهده نمی شود (05/0 <p).

نتیجه گیری:

 با توجه به یافته های پژوهش می توان از درمان وجودی به شیوه گروهی در جهت بهبود صمیمیت و رضایت زناشویی استفاده نمود و این مطالعه، کارایی و اثربخشی گروه درمانی وجودی بر سطح سلامت روان افراد شرکت کننده را افزایش داد که گامی مثبت در بهبود سلامت روان است.