تاثیر سایکوسل و کودهای بیولوژیک بر عملکرد و برخی شاخص های رشدی ‏گندم در شرایط قطع آبیاری‏

به منظور مطالعه عملکرد و برخی شاخص های رشدی گندم در واکنش به کاربرد کودهای بیولوژیک و سایکوسل در شرایط کم آبی، آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه پژوهشی دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی در طول فصل زراعی 1394-1393 اجرا شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل محدودیت آبیاری در سه سطح (آبیاری کامل به عنوان شاهد، قطع آبیاری در 50% مراحل سنبله دهی و آبستنی به ترتیب به عنوان محدودیت ملایم و شدید آبی بر اساس کد 45 و 59 زادوکس)، کاربرد باکتری های محرک رشد در چهار سطح (عدم کاربرد به عنوان شاهد، کاربرد ازتوباکتر کروکوکوم استرین 5، سودوموناس پوتیدا استرین 186 وکاربرد توام این دو) و محلول پاشی با سایکوسل در چهار سطح (عدم مصرف، کاربرد 400، 800 و1200 میلی گرم در لیتر) بود. مقایسه میانگین ها نشان داد بالاترین عملکرد دانه (3822 کیلوگرم در هکتار)، بیوماس کل (2320 گرم در متر مربع)، سرعت رشد محصول، سرعت جذب خالص و درصد پروتیین دانه و محتوای کلروفیل در کاربرد ازتوباکتر و سودوموناس و محلول پاشی 1200 میلی گرم در لیتر سایکوسل در شرایط آبیاری کامل به دست آمد. وزن خشک ریشه در کاربرد توام باکتری های ازتوباکتر و سودوموناس و محلول پاشی 1200 میلی گرم در لیتر سایکوسل افزایش معنی داری نشان داد. محلول پاشی1200 میلی گرم در لیتر سایکوسل و تلقیح بذر با ازتوباکتر و سودوموناس عملکرد گندم را به ترتیب 41/63، 90/52 و 46/62 درصد در شرایط آبیاری کامل، آبیاری در 50 درصد مرحله خوشه دهی و مرحله چکمه دهی نسبت به عدم کاربرد سایکوسل و کودهای زیستی افزایش داد. به نظر میرسد کاربرد کودهای زیستی و سایکوسل می تواند به عنوان یک ابزار مناسب برای افزایش عملکرد گندم تحت شرایط کمبود آب باشد.