بهبود صفات فیزیولوژیکی و عملکردی سویا با کاربرد ترکیبات مغذی و پلی آمین در شرایط تنش خشکی انتهای فصل

به منظور بررسی تاثیر ترکیبات مغذی بر خصوصیات فیزیولوژیکی و عملکردی سویا (Glycine max) تحت تنش خشکی انتهای فصل، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. تیمار ها شامل آبیاری (آبیاری کامل و قطع آبیاری در مرحله گلدهی تا انتهای فصل) به عنوان کرت اصلی و محلول پاشی (عدم محلول پاشی (شاهد)، ترکیبات مغذی دارای پلی آمین و ترکیبات مغذی بدون پلی آمین) به عنوان کرت فرعی بود. نتایج نشان داد که تنش خشکی موجب کاهش شاخص کلروفیل، محتوای نسبی آب برگ، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و عمکرد روغن دانه سویا و افزایش نشت الکترولیت ها شد. در شرایط تنش، کاربرد ترکیبات مغذی بدون پلی آمین باعث افزایش 43.05 درصدی تعداد شاخه فرعی، 45.11 درصدی تعداد غلاف در بوته، 40.09 درصدی عملکرد دانه و 38.84 درصدی عملکرد بیولوژیک نسبت به شاهد شد. در تیمار آبیاری کامل، کاربرد ترکیبات مغذی دارای پلی آمین موجب شد تا تعداد شاخه فرعی، تعداد غلاف در بوته، عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک بطور معنی داری (به ترتیب 23.6، 11.45، 24.88 و 20.20 درصد) نسبت به شاهد افزایش یابد. به عبارت دیگر، ترکیبات مغذی حاوی و فاقد پلی آمین به ترتیب در شرایط مساعد و نامساعد محیطی به دلیل فراهم کردن شرایط تغذیه ای مناسب تر، تاثیر مثبت و معنی داری بر صفات فیزیولوژیکی و عملکردی سویا داشتند.