تاثیر پلی مورفیسم MCT1 T1470A بر تعداد تکرارها و حجم فعالیت مقاومتی در ورزشکاران جوان

هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر پلی مورفیسم MCT1 T1470A بر تعداد تکرارها و حجم فعالیت مقاومتی در ورزشکاران جوان رشته های ورزشی استقامتی_نیمه استقامتی و سرعتی_قدرتی بود.مواد و روش ها: 49 مرد جوان تمرین کرده (گروه استقامتی_نیمه استقامتی 21 نفر و گروه قدرتی-سرعتی 28 نفر) با ملاک های ورودی به این پژوهش راه یافتند (سانتیمتر91/8±57/178، کیلوگرم37/13±34/75، سال45/5±02/24). در پنج روز اندازه گیری شاخص های تن سنجی، آزمون های ورزشی (پرس سینه و اسکات با 1RM 65%، 3 دوره، تکرار تا حد واماندگی و 90 ثانیه استراحت بین دوره ها) و خونگیری از آزمودنی ها انجام شد. پس از استخراج DNA از نمونه های خونی، از روش ARMS-PCR برای تعیین ژنوتیپ نمونه ها استفاده شد. از آزمون های آماری مربع کای برای بررسی تعادل هاردی واینبرگ و آزمون های آنوای یکراهه و کراسکال والیس با سطح معناداری 05/0 p ≤ برای بررسی تاثیر ژنوتیپ های مختلف پلی مورفیسم MCT1 T14701 بر تعداد تکرار و حجم فعالیت مقاومتی استفاده شد در بررسی اختلاف بین میانگین های سه ژنوتیپ AA، TTو AT، اختلاف معنی داری بین ژنوتیپ AA با دو ژنوتیپ دیگر (05/0 = p) در گروه استقامتی_نیمه استقامتی از لحاظ حجم فعالیت مقاومتی پرس سینه پیدا شد و بیشترین مقدار میانگین (85/323 ± 00/2209 کیلوگرم در سه دوره) مربوط به ژنوتیپ AA بود. از لحاظ تعداد تکرارها، گرچه میانگن آزمودنی های دارای ژنوتیپ AA در هر دو گروه و برای هر دو آزمون پرس سینه و اسکات، بیشتر از دو ژنوتیپ دیگر بود، اما هیچ کدام از این تفاوت ها از لحاظ آماری معنادار نبود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، ورزشکاران استقامتی_نیمه استقامتی دارای آلل A و ژنوتیپ AA در حجم فعالیت مقاومتی عضلات کمربند سینه ای و اندام های فوقانی عملکرد بهتری را نسبت به ورزشکاران دارای آلل T و ژنوتیپ های TT و AT نشان می دهند.