بررسی ارتباط هوش اخلاقی با صلاحیت بالینی پرستاران شاغل در بیمارستان آموزشی شهرستان دزفول در سال 1400

صلاحیت بالینی از ضرورت های مهم حرفه پرستاری بوده، لذا یافتن مولفه ها و عوامل موثر بر صلاحیت بالینی و ارتقاء آن همیشه موردتوجه نظام های آموزشی، بهداشتی و درمانی بوده است.  پژوهش حاضر باهدف تعیین ارتباط هوش اخلاقی با صلاحیت بالینی پرستاران شاغل در بیمارستان آموزشی شهرستان دزفول در سال 1400 انجام شد.

 این مطالعه  مقطعی از نوع همبستگی بوده است. جامعه آماری شامل 200 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان آموزشی گنجویان دزفول در سال1400بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه مشخصات دموگرافیک، پرسشنامه استاندارد هوش اخلاقی Lennick & Kiel و پرسشنامه استاندارد صلاحیت بالینی پرستاران (CIRN) بود. داده ها در محیط نرم افزار SPSS ویرایش21 در سطح معنی داری p<0.05 با استفاده از آزمون های آمار توصیفی و آماره های تحلیلی (ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون) تجزیه و تحلیل شدند.

میانگین هوش اخلاقی (24/19±156/21) حاکی از خوب بودن سطح هوش اخلاقی آن ها بود. میانگین صلاحیت بالینی پرستاران (31/18±152/29) در سطح متوسط بود. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد میان تمامی ابعاد هوش اخلاقی و ابعاد صلاحیت بالینی پرستاران همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد (r= 0.656, p<0.0001). نتایج آزمون رگرسیون نشان داد هوش اخلاقی در تبیین متغیر صلاحیت بالینی پرستاران (R2=0.430) سهیم می باشد.

هوش اخلاقی در پیش بینی صلاحیت بالینی پرستاران نقش دارد بنابراین، به نظر می رسد با افزایش هوش اخلاقی از طریق برگزاری کارگاه های آموزشی می توان نگرش صلاحیت بالینی پرستاران را تقویت نمود.