مقایسه میزان بی علاقگی در بیماران مبتلا به آلزایمر خفیف، متوسط و شدید

بی علاقگی شایع ترین علامت رفتاری درآلزایمراست که در اکثر بیماران رخ می دهد و در رفتارهایی مانند کاهش شروع، تداوم ضعیف، عدم علاقه، مشارکت اجتماعی کم، پاسخ عاطفی کم رنگ ظاهر می شود و علیرغم شیوع آن درآلزایمر و تاثیر جدی آن بر خانواده ها، هنوز به خوبی درک نشده است.  بنابراین هدف پژوهش حاضر، مقایسه میزان بی علاقگی در بیماران مبتلا به آلزایمر خفیف، متوسط وشدید بود.

پژوهش حاضر توصیفی و از نوع علی-مقایسه ای بود.  جامعه پژوهش حاضر تمامی بیماران مبتلا به آلزایمر در مراکز درمانی آلزایمر در شهر تبریز در سال 1401بود.  حجم نمونه با توجه به هدف پژوهش 90 نفر در نظر گرفته شد و با توجه ملاک های ورود برای هر گروه (خفیف، متوسط وشدید) 30  نفر تعیین شد.  روش نمونه گیری غیرتصادفی و از نوع در دسترس بود. برای جمع آوری داده ها از مقیاس بی علاقگی ابعادی راداکوویک و آبراهام(27) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس تک متغیره به وسیله نرم افزار SPSS ورژن 23 استفاده شد.

نتایج نشان داد که هر سه نوع زیرمقیاس بی علاقگی(اجرایی، هیجانی و ابتکار رفتاری/ شناختی) در مرحله شدید و پیشرفته بیماری در مقایسه با مراحل خفیف و متوسط بیشتر بود. در گروه آلزایمر شدید زیرمقیاس بی علاقگی اجرایی(537/121 F= ، 001/0 P=)، هیجانی(761/140 F= ، 001/0 P=) و ابتکار رفتاری/شناختی(362/124 F= ، 001/0 P=)  از دو گروه خفیف و متوسط متفاوت بود. به عبارت دیگر، گروه مبتلا به آلزایمر شدید در مقایسه با دو گروه دیگر میزان بی علاقگی بیشتری را تجربه می کند و به نظر می رسد هر چه میزان شدت آلزایمر بیشتر باشد میزان بی علاقگی نیز بیشتر خواهد بود.

بی علاقگی با پیشرفت بیماری آلزایمر وتسریع نقایص شناختی افزایش می یابد.  این یافته ها نشان می دهد که بی علاقگی نشانگر رفتاری نوع "بد خیم آلزایمر"است و با مشکلات رفتاری شدیدتر و پیشرفت سریعتر نقص های شناختی، عملکردی و عاطفی همراه است.