سنجش پایداری زیست محیطی فضاهای شهری اصفهان در دوران پاندمی کویید 19 با تاکید بر توسعه پایدار (مطالعه موردی منطقه نه شهر اصفهان)

دهه‌های پایانی قرن 20 نشان داد که نمی‌تواند رشد و توسعه جامعه بشری با شرایط فعلی ادامه پیدا کند. شهرها به عنوان محل زندگی و تمرکز فعالیت‌ها نقش مهمی در پایداری زیست‌بوم دارند و با زیست پذیر نمودن شهرها می‌توان آن‌ها را پایدارتر کرد. با توجه به شاخص‌های مختلف می‌توان زیست پذیری از نظر محیطی را در یک فضای شهری موردبررسی قرارداد. با شیوع بیماری کرونا در جهان زندگی انسان، موجودات زنده و محیط‌زیست به شکل‌های مختلف تحت تاثیر قرار گرفت. بروز پیامدهای این همه‌گیری، اعمال محدودیت‌ها در بخش‌های مختلف اجتماعی، اقتصادی و زیست‌محیطی بوده است. در این میان فضاهای شهری نقش بسیار مهمی در سرزندگی و پایداری دارند که در این دوران تحت تاثیر شرایط پاندمی قرارگرفته‌اند. معضل بزرگ شهرهای مختلف ایران ازجمله شهر اصفهان که در شاخص پایداری زیست‌محیطی تاثیر می‌گذارد، نداشتن دفع سالم، اصولی و بهداشتی زباله‌ها است تا به محیط‌زیست شهری آسیب نرسد. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر بحران کرونا بر پایداری زیست‌محیطی فضاهای عمومی شهری با تاکید بر توسعه پایدار است و به دنبال پاسخگویی به این پرسش است که شیوع ویروس کرونا چه معضلات زیست‌محیطی شهری در راستای پایداری فضاهای شهری در سطح شهر اصفهان و به ویژه منطقه نه این شهر است. برای این منظور از یک روش تحلیلی –توصیفی جهت ارزیابی و بررسی پایداری زیست‌محیطی فضای عمومی در شهر اصفهان (منطقه نه اصفهان) استفاده‌شده است. جمع‌آوری داده‌ها با روش مصاحبه از طریق پرسشنامه و ارزیابی آن با طیف لیکرت بین 30 نفر از متخصصان و شهروندان منطقه نه شهر اصفهان انجام شد و داده‌ها با استفاده از تکنیک تحلیل سلسله مراتبی AHP مورد ارزیابی و سنجش قرار گرفتند. شاخص‌های پایداری زیست‌محیطی در سه معیار، پایداری اکولوژیک با سه شاخص و 10 سنجه، طراحی زیست‌محیطی پایدار با 13 سنجه و یکپارچگی نهادی و مدیریتی با 7 سنجه مورد ارزیابی قرار گرفتند. درنهایت با توجه به نتایج مشخص گردید که فضاهای شهری منطقه نه شهر اصفهان در مقایسه با کل شهر اصفهان به لحاظ شاخص‌های پایداری اکولوژیک و یکپارچگی نهادی و مدیریتی کمترین کیفیت را دارا می‌باشند که راهکارهای پیشنهادی دراین‌باره ارایه گردید.