بررسی و تحلیل معماری گرمابه روستای واستان (شهرستان ساری)، اثر فرهنگی برجای مانده از دوره پهلوی اول

گرمابه های عمومی یکی از بناهای عام المنفعه و از فضاهای مهم معماری ایرانی به خصوص در دوران اسلامی بوده و ازجمله عناصر مهم در شکل دهی و گسترش محلات و نمادی از آبادانی شهرها و روستاها بوده است. عصر شکوفایی ایجاد گرمابه، در دوره صفویه بوده و از این دوره و دوره های بعدی در بسیاری از شهرهای ایران هنوز گرمابه های عمومی پا برجاست. گرمابه محلی است برای شست و شوی اساسی تن، سر، صورت و نیز غسل در اصطلاح اسلامی. این سازه های مهم ورای تطهیر و نظافت، عملکردی به مثابه نهادی اجتماعی داشته اند. گرمابه ها یکی از مکان هایی هستند که به واسطه ی حضور اقشار اجتماعی مختلف، جایگاه شکل گیری آداب فرهنگی و محل گسترش برخی از مشاغل خاص بوده اند و این امر موجب شکل گیری فرهنگ خاصی در این مکان ها شده است. همچنین گرمابه ها به عنوان بناهایی که همواره در مجاورت آب و رطوبت قرار داشت، می بایست از لحاظ استحکام و استقامت نسبت به دیگر بناها متفاوت باشد. هدف اصلی این بررسی و تحلیل گرمابه روستای واستان از لحاظ نوع پلان معماری و مصالح است. یافته های این پژوهش بر اساس شواهد موجود جمع آوری و مورد پژوهش قرار گرفته است. شیوه ی تجزیه و تحلیل اطلاعات از گونه ی کیفی بوده است که در این راستا از رهیافت تاریخی در تحلیل داده ها استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد این گرمابه از لحاظ الگوی معماری داری پلان مستطیل شکل و از در ساخت آن از مصالحی همچون قلوه سنگ و ملاط ساروج استفاده شده است.