واکاوی توصیفی تطبیقی رهیافت های پیشگیری و مقابله با «احساس تنهایی» بر اساس آموزه های دینی و روان شناسی

احساس تنهایی، یک حالت ذهنی نامطلوب است که از احساس عدم رابطه با دیگران سرچشمه می گیرد. تجربه تنهایی، رخداد رایجی است که در میان مردم یافت می شود. از دیگر سو، به عقیده برخی از مفسران این مکانیزم روان شناختی، با ایجاد علقه و پیوند با خداوند، قابل دفع و رفع است و این امر درونی پاتالوژیک می تواند با پی جویی و رویارویی جدی با آن، کنترل شود. جستار پیش رو، با روش توصیفی - تطبیقی و با ابزار کتابخانه ای، نظرات برخی روان شناسان را بر اساس آموزه های دینی، مورد ارزیابی قرار داده و با مقایسه تطبیقی، به پی جویی و چاره اندیشی در این باره پرداخته است. برابر یافته های این پژوهش، گروهی از راهکارهای پیش گیرانه ارایه شده و راهکارهای مقابله ای آن در دو گروه «فیزیکی-جسمانی» و «نفسانی-معنوی» توصیف شده اند. گروه اول دوگونه راهکار معرفی کرده و گروه دوم چهارگونه راهکار معرفی کرده است. با این بررسی، می توان هم راستا و هم جهتی برخی نظرات روان شناسی و آموزه های دینی را تایید کرد و بر عدم تهافت، بلکه هم سویی و مکمل یکدیگر بودن آن ها، تاکید ورزید.