مدل یابی ساختاری رابطه استیگمای بیماری با اضطراب اجتماعی با توجه به نقش واسطه ای عملکرد خانوادگی در بیماران مبتلا به صرع

صرع به شدت بر زندگی افراد مبتلا به آن تاثیر می گذارد و با کاهش سلامت جسمی و روانی آنان موجب بروز اختلالات روان پزشکی می شود. صرع یکی از بیماری های شایع و مزمن نورولوژیکی است که در عین حال می تواند مشکلات روان شناختی زیادی برای افراد مبتلا به این بیماری ایجاد کند. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه استیگمای بیماری با اضطراب اجتماعی در بیماران مبتلا به صرع با توجه به نقش واسطه ای مولفه های عملکرد خانوادگی بوده است.

طرح پژوهش حاضر از نوع پژوهش های توصیفی به شیوه معادلات ساختاری بوده است. 117 بیمار مبتلا به صرع-بر اساس تشخیص پزشک متخصص- به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به وسیله پرسشنامه های مقیاس استیگمای صرع، پرسشنامه هراس اجتماعی و پرسشنامه ابزار سنجش خانواده مورد ارزیابی قرار گرفتند. نمونه گیری ذکر شده از اوایل اردیبهشت ماه 1397 آغاز و تا آخر تیرماه به مدت 3 ماه ادامه داشت. داده ها با استفاده از روش مدل یابی ساختاری تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها: 

شاخص های برازندگی اکثر مدل های مفروض بالاتر از مقدار مطلوب و در سطح خوبی قرار دارند که این مقدار حاکی از برازش خوب مدل است. نتایج حاکی از تایید نقش واسطه ای تعدادی از مولفه های عملکرد خانوادگی شامل حل مسیله، نقش ها، پاسخگویی عاطفی و کنترل رفتاری در رابطه استیگمای بیماری با اضطراب اجتماعی در بین بیماران مصروع بود (05/0>p). اما نقش میانجی مولفه های ارتباط، آمیزش عاطفی و عملکرد کلی خانواده در رابطه استیگمای بیماری با اضطراب اجتماعی در بین بیماران مصروع معنادار به دست نیامد.

نتیجه گیری:

 بر اساس نتایج به دست آمده، استیگمای بیماری می تواند اضطراب اجتماعی بیماران مبتلا به صرع را افزایش دهد ولی برخی از مولفه های عملکرد خانوادگی می توانند این تاثیر را تعدیل کنند.