اقتصادسنجی آموزش عالی رویکردی نوین برای ارزیابی تناسب تدریس و تحقیق اعضای هیات علمی

مطالعه رابطه بین تدریس و تحقیق اعضای هیات علمی که سابقه طولانی دارد، در پژوهش‎های تجربی عمدتا به صورت هنجاری و تک بعدی انجام شده است.هدف اصلی مقاله، ضمن بازنمایی این مسایل کلیدی، پیشنهاد و بکارگیری روشی نوین و پرقابلیت می باشد که به طور همزمان امکان شناسایی و تحلیل سه وضعیت مکمل، جانشینی و/یا خنثی‎بودن رابطه تدریس و تحقیق را داشته و زمینه فنی لازم برای ارزیابی درجه متناسب‎بودن ترکیب فعالیت‎های دانشگاهی را فراهم نماید.جامعه آماری تحقیق، اعضای هیات علمی دانشگاه ها و نمونه آماری شامل 716 نفر می باشد که به‎ صورت خوشه‎ای از اعضای یک دانشگاه جامع انتخاب و داده های مربوط به عملکرد آموزشی وپژوهشی آنان برای سال تحصیلی 96-1395 در چارچوب مولفه‎ های آیین‎نامه ارتقا گردآوری و با استفاده از روش اقتصادسنجی آموزش عالی مبتنی بر مرز امکانات تولید تحلیل شده است.یافته ها موید آن است که رابطه بین آموزش و پژوهش اعضای هیات علمی چند بعدی و بسته به شرایط نهادی-سازمانی، متفاوت می‎باشد.در رابطه با نمونه آماری مطالعه شده، یافته های تجربی نشان دادند که وضعیت عملکرد 402 نفر در منطقه جانشینی و 314 نفر در منطقه مکملی قرار داشته که به این ترتیب،ترکیب عملکرد آموزشی و پژوهشی 314 نفر نامتناسب شناسایی شده است؛در بازتخصیص منابع و تلاش ها،27 نفر باید فعالیت های آموزشی و 287 نفر فعالیت های پژوهشی خود را افزایش دهند تا فعالیت های آموزشی و پژوهشی آنها متناسب و متعادل شود.با توجه به نتایج مشخص می شود که روش اقتصادسنجی آموزش عالی مبتنی بر مرز امکانات تولید، ابزار علمی-فنی قوی و پرقابلیتی برای واکاوی و ارزیابی ارتباط مورد اشاره و درجه متناسب بودن فعالیت های دانشگاهی می‎باشد.