ارائه الگوی ارتقای پتانسیل بهره برداری مناسب از منابع آب زیرزمینی با استفاده از تغذیه مصنوعی (مطالعه موردی: سواحل مکران)

رشد جمعیت و توسعه جوامع بشری منجر به تقاضای مصرف بیشتر آب شده است و با توجه به ثابت بودن تقریبی منابع تامین آب، باید با مدیریتی صحیح، عرضه و تقاضا را در تعادل نگه داشت. این امر حفاظت منابع آبی در مقابل آلاینده ها را امری ضروری می نماید. تمرکز جمعیت در نواحی ساحلی و بالطبع رشد فعالیت ها سبب افزایش میزان برداشت از آب زیرزمینی شده است. این افزایش برداشت، سبب حرکت آب شور دریا به سمت آبخوان گردیده و این امر شوری بیشتر این منابع را به دنبال داشته است. شوری زیاد (بیشتر از 2 تا 3 درصد) استفاده از آب را برای شرب غیرممکن می سازد و به ناچار باید با فرآیندهایی نظیر تصفیه یا اختلاط با آب شیرین و یا تغذیه مصنوعی بر این مشکل فایق آمد. بنابراین حفاظت منابع آب زیرزمینی یک موضوع اساسی در شرایط افزایش تقاضا و کاهش این منابع می باشد. با توجه به اهمیت آب شیرین در این تحقیق به بررسی نفوذ شوری در آبخوان آزاد ساحل مکران و استفاده از تغذیه مصنوعی برای نشان دادن تغییرات حاصل از نفوذ آب شیرین در پسرفت یا پیشرفت گوه شوری[1] استفاده شده. با توجه به اهمیت آب شیرین در این تحقیق به بررسی نفوذ شوری در بخشی از آبخوان آزاد سواحل مکران و استفاده از تغذیه مصنوعی برای نشان دادن تغییرات حاصل از نفوذ آب داخل آبخوان در پسرفت یا پیشرفت گوه شوری استفاده شده که درنهایت مشاهدهگردید با توجه به پایین بودن میزان بارش و عدم وجود روا ناب های دایمی روش تغذیه مصنوعی برای مدیریت آبخوان کارآمد نبود و تاثیر کوتاه مدت در پس روی آب شور را دارد.