تاثیرات حرارت ناشی از افزایش عمق و تشعشعات هسته ای و نیز افزایش غلظت نمک بر بنتونیت مصرفی در مراکز دفن پسماندهای هسته ای

مراکز دفن پسماندهای هسته‌ای پرخطر، در عمق 300 تا 1000 متری از سطح زمین احداث می‌گردند. مناطق کویری به جهت دور بودن از مراکز جمعیت و وجود خاک‌های رسی که خواصی از قبیل شکل‌پذیری، تورم، نفوذ ناپذیری و ترمیم پذیری خودکار در صورت ترک خوردن دارند، مکان مناسبی برای نگهداری پسماندهای هسته‌ای می‌باشند. در میان انواع رس‌ها، رس بنتونیت به دلیل فراوانی آن و دارا بودن خواص مکانیکی مناسب، به عنوان لایه محافظ پسماندهای هسته‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد. با توجه به افزایش دما‌ی خاک اطراف مراکز دفن ‌پسماند‌های ‌هسته‌ای بر اثر افزایش عمق و تشعشعات تا مرز 115 درجه، ضرورت مطالعه رفتار مکانیکی رس در این دما نمایان می‌گردد، لذا جهت بررسی این موضوع اقدام به ارتقاء دستگاه تحکیم معمولی (با اضافه نمودن مخزن آب مجزا و المنت حرارتی) گردید. نتایج آزمایشات حاکی از این بود که تاثیر غلظت نمک به مراتب بیشتر و تعیین کننده‌تر از افزایش دما بر روی نمونه‌های بنتونیت می‌باشد. در اثر افزایش غلظت نمک، نفوذ‌پذیری رس افزایش یافته و میزان تورم بنتونیت نیز که برای ترمیم ترک‌ها حایز اهمیت است، شدیدا کاهش می‌یابد. لذا در چنین شرایطی پیشنهاد می‌گردد از لایه‌های ضخیم‌تر رس برای پوشش اطراف مخازن پسماند استفاده شود. ضمنا با توجه به تاثیر کمتر افزایش دما بر رفتار نمونه‌های رسی، در مطالعات آتی می‌توان از تاثیرات دما چشم پوشی نموده و با استفاده از تجهیزات موجود و بدون اعمال افزایش دما، اقدام به پژوهش جدید نمود.