روش شناسی ارزیابی و بازطراحی شبکه پایش سطح آب زیرزمینی، بخش اول: ارزیابی ساختمان چاه های مشاهده ای (مطالعه موردی: آبخوان شیروان، خراسان شمالی)

در حال حاضر، اغلب آبخوان های آبرفتی در کشور دارای شبکه پایش سطح آب زیرزمینی هستند اما برای پاسخ به این سوال که آیا شبکه پایش مذکور توانسته است اهداف مدیریتی منابع آب را تامین و تصویر نسبتا دقیق از وضعیت آبخوان ها را ارایه کند، نیاز به بررسی وجود دارد. بنابراین ضروری است که وضعیت و کارآمدی چاه های مشاهده ای موجود ارزیابی شود و در صورت نیاز، شبکه پایش اصلاح و یا بازطراحی شود. در این پژوهش، تلاش شده است با تلفیق اطلاعات هیدروژیولوژیکی و عملیات ویدیومتری، وضعیت ساختمان چاه های مشاهده ای موجود و ارتباط آنها با آبخوان بررسی شود. مطالعات هیدروژیولوژیکی به این سوالات پاسخ می دهد که آیا ممکن است بیش از یک لایه آبدار در محل چاه مشاهده ای وجود داشته باشد و یا عوامل خارجی بر نوسانات سطح آب موثر باشد. همچنین عملیات ویدیومتری که برای اولین بار در ایران در چاه های مشاهده ای انجام شده نشان‏دهنده سلامت لوله جدار و لوله مشبک و طول ستون آب در این چاه ها می باشد. چارچوب پیشنهادی در این تحقیق، برای ارزیابی وضعیت شبکه پایش سطح آب زیرزمینی در آبخوان آبرفتی شیروان در استان خراسان شمالی به کار گرفته شد. نتایج نشان داد، از تعداد 17 حلقه چاه مشاهده ای موجود در آبخوان آبرفتی شیروان، یک حلقه به دلیل عدم ارتباط با آبخوان اصلی کارایی لازم را نداشته است، تعداد شش حلقه به دلیل گرفتگی اسکرین نیاز به احیا دارند و سه چاه مشاهده ای در حال خشک شدن هستند.