بررسی وضعیت واکنش پذیری شیمیایی بتن برخی از سازه های آبی بزرگ کشور

واکنش پذیری شیمیایی بتن یکی از عوامل مهم تخریب و نابودی سازه های بتنی در بلند مدت است. در این تحقیق به بررسی بتن سازه های آبی بزرگ در جنوب کشور و برآورد میزان واکنش پذیری شیمیایی بتن آنها پرداخته شده است. بدین منظور، بخش های بتنی شش سد بزرگ کشور طی بازدیدهای میدانی و اخذ بیش از 16 نمونه بتن و 15 نمونه رسوب رویه بتن بررسی شده است. سازه های بررسی شده شامل سد دز، سد بالارود، سد گدارلندر، سد گتوند علیا، سد کرخه و سد جره رامهرمز است. با استفاده از بررسی های صحرایی، تعیین نمایه میزان تخریب (Damage Rating Index=DRI) بتن بر روی مقاطع صیقلی و بررسی ترکیب شیمیایی رسوبات رویه و شیرابه ی بتن توسط آنالیز XRD، میزان واکنش پذیری شیمیایی بتن و تخریب حاصل از آن بررسی شده است. روش تعیین نمایه میزان تخریب یک روش پتروگرافی برای کمی سازی وضعیت تخریب بتن حاصل از واکنش پذیری قلیایی سنگدانه های بتن است. نتایج تعیین نمایه میزان تخریب و بررسی های صحرایی نشان می دهد که به جزء سد دز تمام سازه های بتنی مورد بررسی دچار واکنش های قلیایی سنگدانه ها هستند ولی هنوز آنقدر توسعه نیافته است که آسیب جدی به بتن وارد کرده باشد. نتایج آنالیزهای XRD و شواهد صحرایی حاکی از وجود واکنش پذیری شیمیایی از نوع حمله خارجی سولفات ها در قسمت های مورد بررسی سد جره و بالارود دارد.