فصل گرایی و دیدگاه پیش فرض جهت تبیین تجربه ی بصری

بنا به استدلال مارتین، فصل گرایی دیدگاه پیش فرض جهت تبیین تجربه ی بصری است. فصل گرایی در این استدلال، بر مفهوم تمیزناپذیری استوار است: یک رویداد یک تجربه ی بصری است اگر و تنها اگر در خلال درون نگری از تجربه ی ادراک مطابق با واقع تمیزناپذیر باشد. در نتیجه ی این استدلال نظریه های نوع مشترک به لحاظ معرفت شناختی غیرمحافظه کار هستند؛ چراکه به یک اصل معرفت شناختی اساسی متعهد هستند. پس فصل گرایی، که به لحاظ معرفت شناختی محافظه کار است (به این اصل ملزم نیست)، دیدگاه پیش فرض است. به این استدلال نقدهایی وارد شده است. بنا به نقد اصلی، شرط تمیزناپذیری نه شرط لازم و نه شرط کافی برای تجربه ی بصری است. من به این نقد اصلی و نیز نقدهای دیگر خواهم پرداخت. با بررسی انتقادی آن ها و نیز پاسخ های مارتین، از این ادعا دفاع می کنم که استدلال مارتین در دفاع از ایده ی «فصل گرایی به مثابه ی دیدگاه پیش فرض» ناموفق است. یکی از دلایل اصلی برای این ادعا آن است که پاسخ های مارتین به نقد اصلی روشن و موجه نیستند. پس تا زمان رفع ابهامات نمی توان تمیزناپذیری را شرط تجربه ی بصری دانست. هم چنین توضیح می دهم که استدلال مارتین، حتی اگر معتبر باشد، تنها نتیجه می دهد که نظریه های نوع مشترک دیدگاه پیش فرض نیستند، نه این که فصل گرایی دیدگاه پیش فرض است. برای آن که این استدلال به نتیجه ی دلخواه مارتین برسد، باید گام های دیگری برداشته شود. بنا به یک گام، باید نشان داده شود که دیدگاه دیگری نمی تواند دیدگاه پیش فرض باشد. نشان می دهم که تردیدهای قابل ملاحظه ای در این خصوص وجود دارد. به علاوه استدلال می کنم که فصل گرایی مبتنی بر مفهوم ترکیب فصلی متفاوت از فصل گرایی مبتنی بر مفهوم تمیزناپذیری است. این فصل گرایی متفاوت خود می تواند گزینه ای جایگزین برای دیدگاه پیش فرض باشد.