الگوی رفتاری رژیم صهیونیستی در حملات سوریه

رژیم صهیونیستی با تجربه‌ رویارویی مستقیم در جنگ 33 روزه و نقاط ضعفی که در «نبرد نزدیک» با مقاومت داشت، در بحران سوریه تلاش کرد با حملات هوایی پی‌درپی به مواضع مقاومت و ارتش سوریه، تهدید را از حوزه پیرامونی و محیط امنیتی داخلی خود دور نگه دارد. حملات متعدد هوایی رژیم صهیونیستی به خاک سوریه طی 9 سال گذشته، ابتدا با هدف دور کردن مقاومت از مرزهای جولان اشغالی بود و بعد از آن، با تمرکز بر گذرگاه قایم بوکمال در مرز عراق سوریه، نیت به چالش کشیدن کریدور مقاومت را داشت. رژیم صهیونیستی با هدف قرار دادن محموله‌های حزب‌الله لبنان که قابلیت هدف قرار دادن مستقیم در جنگ چریکی مبتنی بر دکترین «نبرد نزدیک» را داشت، از رویارویی مستقیم با مقاومت فرار کرد. این رژیم عملا با حملات هوایی خود قصد دارد سوریه را به یک محیط آنارشیک سوق دهد و در این میان، امنیت محیط پیرامونی و داخلی خود را تامین کند. رژیم صهیونیستی مبنای تامین امنیت خود را ایجاد محیط آنارشیک و حملات متعدد و پی‌درپی می‌داند و به‌شدت از جنگ چریکی مبتنی بر «نبرد نزدیک» با مقاومت در هراس است. مقاله پیش رو با بررسی روند حملات رژیم صهیونیستی در سوریه بر آن است تا نشان دهد که الگوی حملات رژیم در سوریه بر مبنای دور کردن مقاومت از محیط امنیتی داخلی و پیرامونی خود است و سعی دارد از اختناق ژیوپلیتیکی گرفتارشده در آن بیرون بیاید. در این میان، مقاومت باید محیط امنیتی داخلی و پیرامونی رژیم صهیونیستی را در عملیات نامتقارن گروه‌های جهادی به اولویتی معنادار تبدیل و نسبت به آماده‌سازی زیرساخت‌ها توجه کند.