بررسی اثر روش های تامین مالی دولت بر رشد اقتصادی در ایران: رهیافت مارکوف - سوئیچینگ

با توجه به این که آثار روش های مختلف تامین مالی دولت در یک اقتصاد مشابه نبوده و این روش ها می توانند به گونه ای متفاوت متغیرهای کلان اقتصادی نظیر رشد اقتصادی را تحت تاثیر قرار دهند، مطالعه حاضر با استفاده از داده های دوره زمانی 1352-1397 و الگوی مارکوف - سوییچینگ به بررسی اثرگذاری روش های مختلف تامین مالی دولت بر رشد اقتصادی ایران پرداخته است. یافته های این مطالعه نشان می دهد که نسبت مالیات به تولید ناخالص داخلی در هر دو رژیم رکود و رونق شناسایی شده، اثر مثبتی بر رشد اقتصادی دارد، اگرچه این اثرگذاری در رژیم رکود به لحاظ آماری معنادار نبوده است. همچنین و بر اساس یافته های این مطالعه، نسبت درآمدهای نفتی دولت به تولید ناخالص داخلی در هر دو رژیم شناسایی شده اثر منفی و معناداری بر رشد اقتصادی داشته که این مساله به نوعی تاییدی بر نظریه پارادوکس فراوانی و یا پدیده نفرین منابع در اقتصاد ایران است. نهایتا، یافته های این مطالعه نشان داد که نسبت بدهی دولت به تولید ناخالص داخلی در هر دو رژیم شناسایی شده اثر منفی و معناداری بر رشد اقتصادی طی دوره تحت بررسی داشته که این اثرگذاری منفی می تواند ریشه در این واقعیت داشته باشد که استقراض دولت در ایران بجای آن که صرف انجام سرمایه گذاری های بهره ور و ایجاد زیرساخت های لازم شود صرف جبران کسری های بودجه ساختاری می شود. در ضمن، یافته های این مطالعه نشان داد که نرخ رشد سرمایه گذاری، نرخ رشد جمعیت و نرخ رشد صادرات اثر مثبت، معنادار و محسوسی بر رشد اقتصادی ایران داشته است.