بررسی دهری منشی در شعر معاصر با رویکرد به اشعار نادر نادرپور، فریدون مشیری، نصرت رحمانی

در نهاد ادبی شعر معاصر، با گسست از ادبیات کلاسیک و تغییرات فرهنگی اجتماعی بعد از مشروطه، مضامین مادی گرایی، دنیاگرایی، و دهری منشی رشد کرد. برخی شاعران صرفا به زندگی دنیایی اهمیت دادند و به زندگی و روزگار نگرشی مادی داشتند. در این مقاله با هدف تحلیل دهری منشی در شعر معاصر، برجسته ترین مولفه های آن در شعر سه شاعر بررسی شده است.

روش نگارش مقاله توصیفی تحلیلی است. جامعه آماری تحقیق نیز شامل اشعار نادر نادرپور، فریدون مشیری و نصرت رحمانی است.

مضامین دهری منشی در اشعار هر سه شاعر، بویژه در دوره اول شاعری در دهه سی، فراوانی سبکی دارد. نگرش آنها به زندگی این جهانی، ارتباط با معشوق، خداباوری و جهان دیگر، تحت‌تاثیر مادی گرایی است. لذت جویی با عشقهای جسمانی و اروتیک ، میخانه پرستی و افیون، پوچی زندگی و تمام شدن با مرگ، بی اعتقادی به جهان دیگر، خداناباوری، شکایت از روزگار، و مرگ اندیشی برجسته ترین مولفه های دهری منشی در شعر آنها میباشد. در مقایسه شاعران مولفه های دهری منشی در شعر نصرت رحمانی از نادرپور و مشیری، بیشتر است.

دهری منشی در ادبیات معاصر ایران، بویژه در دهه سی بعد از کودتای 28 مرداد سال 1332، در سبک فکری شاعران دیده میشود. برخی شاعران با گرایش مادی به انسان، خدا و جهان مینگرند و علت همه چیز را در روزگار میجویند.