تساهل و مدارا در اشعار شهریار

در دنیای امروز ، تساهل و مدارا دو مقوله مهم در بهبود روابط فردی ، به شمار می روند. مدارا نوعی توانایی و تعهد به شناخت ، احترام و مشارکت کردن، گفتگو و توافق با کسانی است که متفاوت هستند و تساهل تحمل کردن دیگران و در واقع حمل تفاوت هایی است که ما در رابطه با دیگران احساس می کنیم. شعر معاصر ایران مملو از مولفه هایی است که در صدد ترویج و تبیین این دو واژه ی دانش جامعه شناسی است و در این میان شعر شهریار سهم عمده ای را بر عهده دارد. در این نوشتار ، پس از آشنایی با مفاهیم تساهل و مدارا و مصادیق آن در متون دینی و ادبی، به بازتاب آن در شعر شهریار بپرداخته شد و بعد از تجزیه و تحلیل قرار داده و عوامل برجسته ی این اصل مهم ریشه‌یابی گردید. این نوشتار با در نظر گرفتن شاخص های مهم مدارا و تساهل، به بررسی آن دسته از اشعار شهریار پرداخته که در آن ها به این مقوله توجه نشادن داده شد. با مطالعه آثار شهریار از این دیدگاه ، روشن می‌شود که در شعر او، دعوت به تساهل و مدارا با دشمن ، صلح و سازش با همه، وفاداری، خلق نیک، شکرگزاری، مهر و محبت، شفقت، کرم، احسان و صبر، یاری کردن دیگران و حس مسیولیت و انواع مولفه‌های سرمایه اجتماعی ، از جمله ی برجسته‌ترین مولفه‌های مدارا و تساهل به شمار می‌روند. با توجه به یافته‌های پژوهش، می‌توان گفت مقتضیات عصر شاعر و ویژگی‌های روحی و شخصیتی شاعر ، در شکل گیری دیدگاه‌ او نسبت به مقوله مدارا و تساهل بسیار موثر بوده است.