شگردهای کتاب طباشیر الحکمه راز شیرازی در باور پذیر کردن خرق عادتهای زندگی پیامبر اسلام (ص)

زبان به عنوان یک فاکتور مهم در روایت خرق عادتهای عرفانی- تاریخی کارکرد پارادوکسی دارد. از سویی با وسعت بخشیدن به تخیل، ادبیت متون تاریخی را ارتقاء می بخشد و خواننده را از جهان واقعیت جدا می سازد. از طرفی نیز با نگرش زبان شناسانه در ایجاد منطق و رابطه علت و معلولی زبان شناختی،  مخاطب را به بستر واقعیت بر می گرداند تا در اوج حیرت انگیزی، خرق عادتهای  عرفانی و تاریخی را بپذیرد. این مقاله با تلفیق زبان شناسی ساختارگرا و زبان شناسی نقش گرا و با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی، عناصر زبانی و فرا زبانی را در داستان «مولود مصطفی (ص)» از کتاب طباشیر الحکمه راز شیرازی را بررسی کرده، نتایج تحقیق نشان می دهد که نویسنده برای باور پذیر کردن خرق عادتهای زندگی پیامبر اکرم (ص) از کارکرد پارادوکسی زبان در ایجاد باورپذیری، بیشترین بهره را برده است. در این راه از شخصیت پردازی دقیق افراد تاریخی، روایت افراد مورد وثوق، توصیف دقیق مکانها و زمان زندگی حضرت رسول (ص)، عنصر گفت وگو، تنوع افعال و جمله های کوتاه، بهره مندی از حروف برای مقاصد ثانویه نیز کمال استفاده را کرده است.