مقایسه اثربخشی روان نمایشگری و تحلیل رفتار متقابل بر خشم نوجوانان پسر

مقدمه :

نوجوانی یکی از حساس ترین مراحل رشد آدمی است و باید به مشکلات روان شناختی این گروه توجه کرد. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی روان نمایشگری و تحلیل رفتار متقابل بر خشم نوجوانان پسر انجام شد.

روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را دانش آموزان پسر پایه سوم دوره اول دبیرستان های عادی دولتی شهر خرم دره در سال تحصیلی 99-1398 تشکیل دادند. تعداد 30 نفر با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی در سه گروه 10 نفره قرار گرفتند. گروه های آزمایشی، درمان مختص گروه خود را در 8 جلسه 5/1 ساعته دریافت کردند. گروه کنترل درمانی دریافت نکرد. ابزار پژوهش پرسش نامه خشم کودکان و نوجوانان Nelson بود. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون مجذور کای، آنالیز واریانس دوطرفه با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی Bonferroni انجام شد.

در پیش آزمون، میانگین و انحراف معیار گروه روان نمایشگری برای خشم 57/14±20/99؛ در گروه تحلیل رفتار متقابل برای خشم 36/10±70/93؛ در گروه کنترل برای خشم 28/14±90/96 بود (05/0<p). روان نمایشگری و تحلیل رفتار متقابل در مقایسه با گروه کنترل، خشم نوجوانان پسر را در پس آزمون کاهش داد (001/0>p). در مرحله پیگیری، اثر این دو درمان بر خشم ماندگار بود (001/0>p). تاثیر تحلیل رفتار متقابل بر خشم نوجوانان پسر در مرحله پس آزمون بیشتر از تاثیر روان نمایشگری بود (014/0=p).

بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه، روان نمایشگری و تحلیل رفتار متقابل می توانند بر کاهش پرخاشگری نوجوانان پسر موثر واقع شوند. این مداخله ها را می توان در کاهش پرخاشگری نوجوانان استفاده نمود.