کارکردهای میانجی گری در حل و فصل اختلافات مالکیت فکری ‏

توسعه معاملات بین المللی و بهره برداری تجاری از دارایی های فکری، بر ضرورت ایجاد شیوه های حل اختلافات در حوزه مالکیت فکری متناسب با مقتضیات بین المللی افزوده است. ویژگی های خاص حقوق مالکیت فکری و دعاوی آن مانند سرزمینی بودن، تخصصی بودن، نقض گسترده در حوزه های قضایی مختلف، اهمیت محرمانگی، طولانی بودن فرایند و هزینه های هنگفت دادرسی، فقدان کنوانسیون بین المللی در زمینه اجرای احکام قضایی مالکیت فکری، از مهم ترین دلایلی است که کارامدی رسیدگی قضایی به این دعاوی را تحت تاثیر قرار داده است. روش های غیرقضایی حل اختلاف که اغلب تشریفات و هزینه کمتر و سرعت بیشتری دارند، بسیاری از این مشکلات را کاهش می دهند. در میان روش های غیرقضایی، میانجی گری دارای مزایایی است که با در نظر گرفتن خصایص دارایی های فکری و در مقایسه با سایر روش ها موفقیت بیشتری در حل وفصل این اختلافات دارد. این مقاله که با روش تحلیلی توصیفی تدوین و داده ها از طریق مطالعه کتابخانه ای و تحقیق میدانی تهیه شده است، درصدد پاسخگویی به این پرسش است که نهاد میانجی گری چه کارکردهایی برای حل اختلافات مالکیت فکری دارد و به این نتیجه می رسد که حل اختلافات در بخش عمده ای از دعاوی مالکیت فکری از طریق میانجی گری به دلیل خصایصی چون سرعت و سهولت، محرمانگی، انعطاف پذیری و امکان استفاده از راه حل های خلاقانه به عنوان توافق نهایی، کارامدی مطلوبی دارد.