بررسی فقهی حقوقی بیماری های نوظهور و تاثیر درمان آن در حق فسخ نکاح

فسخ یک عمل حقوقی است که به موجب آن هر یک از طرفین می‎تواند براساس آزادی اراده به آثار حقوقی عقد پایان بخشد. یکی از عقود اشخاص در زندگی، عقد نکاح می‎باشد. قانونگذار وجود عیوب جسمانی و روانی را باعث فسخ نکاح دانسته و در بین حقوقدانان و فقها در خصوص حصری و تمثیلی بودن عیوب فسخ نکاح اختلاف نظر وجود دارد. با توجه به پیشرفت تکنولوژی و علم که در خدمت بشریت می‎باشد آیا درمان تاثیری بر موجبات فسخ نکاح دارد یا خیر؟ و همچنین آیا با توجه به بیماری‎های نو ظهور و جدید که چه بسا خطرناک تر و مسری تر از عیوبی که قانونگذار با تاسی از فقه بدان پرداخته اکتفا کرد یا به تمثیلی بودن آن اعتقاد داشت؟ به نظر می‎رسد حصری دانستن موجبات فسخ با پویایی فقه ما مغایرت داشته نظر به اینکه بیماری‎های نوظهور مانند هپاتیت و ایدز... بسی خطر ناک تر، مهلک تر و مسری تر از عیوبی است که قانونگذار بیان کرده و در حال حاضر درمان قطعی توسط پزشکان و متخصصان امر یافت نشده است به نظر می‎رسد مهم ترین چیستی و فلسفه فسخ نکاح جلوگیری از ضرر و زیان در جهت تحکیم خانواده است که مطابق قواعد فقهی لاضرر و لاحرج نباید هیچگونه ضرری متوجه کسی گردد با استمداد از این مبانی به طریق اولی قانونگذاراز باب تمثیلی به ذکر بیماری‎های موجب فسخ پرداخته و تفاوتی برای زوج یا زوجه در استفاده از فسخ نکاح وجود نداشته و در صورت وجود عیوب و بیماری خطرناک باید به هر یک از طرفین حق فسخ نکاح را داد.