شناسایی عوامل اثرگذار بر مشارکت نهاد خانواده در سیاست گذاری های فرهنگی- تربیتی در کلانشهر تهران (مطالعه مناطق 2 و 12)

مقدمه و هدف پژوهش:

 سیاست گذاری فرهنگی به عنوان یکی از ارکان مهندسی فرهنگی، تنها هنگامی می تواند اهداف مطلوب فرهنگی را در جامعه محقق نماید که ابزارها و کنشگران سیاست گذاری را به طور فرابخشی و جامع برگزیند؛ چنین گزینشی، نقش و اثرگذاری نهاد «خانواده» را در این خصوص نمایان خواهد نمود؛ با این وجود، شاهد عدم مشارکت «خانواده» در سیاستگذاری های فرهنگی- تربیتی می باشیم. نوشتار حاضر با طرح این سوال اصلی که اساسا چه عواملی در مشارکت نهاد خانواده در سیاست گذارهای فرهنگی- تربیتی اثرگذار است؟ به دنبال شناسایی عوامل اثرگذار بر مشارکت نهاد خانواده در سیاست گذاری های فرهنگی- تربیتی در کلانشهر تهران (مشخصا مناطق 2 و 12 شهرداری) با استفاده از روش پژوهش کیفی مبتنی بر «نظریه داده بنیاد» می باشد.

روش پژوهش: 

جامعه هدف پژوهش شامل خبرگان حوزه سیاست گذاری فرهنگی- تربیتی و نیز خانواده های ساکن در مناطق دو و دوازده شهرداری تهران است که با استفاده از نمونه گیری نظری در مجموع تعداد 25 نفر به عنوان مشارکت کنندگان در پژوهش انتخاب شدند. داده ها با ابزار مصاحبه نیمه ساختاریافته گردآوری و برای بدست آوردن اعتبار و روایی داده ها از دو روش بازبینی مشارکت کنندگان و مرور خبرگان غیر شرکت کننده در پژوهش استفاده شده است.

یافته ها: 

یافته های پژوهش حاکی از آن است که عواملی چون: «بازتعریف مفهوم مشارکت»، «بازتعریف نقش ذینفعان در سیاست گذاری ها»، «تحولات ساختاری- تشکیلاتی نظام تربیتی» و نیز «تصویب قوانین و مقررات مشارکت پذیری»، در بروز پدیده «سیاست گذاری فرهنگی- تربیتی» اثرگذار است.

از میان عوامل شناسایی شده، چنانچه بازتعریف نقش ذینفعان در سیاست گذاری ها، تحولات ساختاری- تشکیلاتی و هم راستایی خانواده و نظام تربیتی صورت پذیرد، مشارکت خانواده در سیاست گذاری ها تسهیل می گردد.