عوامل اثرگذار بر خواص شکل شناسی نانوالیاف هیبریدی ژلاتین-پلی کاپرولاکتون و پلی (وینیل الکل)-کیتوسان

فرضیه: 

نانوفناوری یکی از فناوری هایی بوده که امروزه در تمام دنیا جایگاه مهمی را در صنعت پزشکی یافته است. از نانوالیاف الکتروریسی شده با ساختار به هم پیوسته، نسبت سطح به حجم زیاد و تخلخل مناسب در زمینه های مختلف پزشکی استفاده می شود. شکل شناسی نانوالیاف می تواند نقش مهمی را در خواص مکانیکی، گرمایی، فیزیکی و زیستی داربست تهیه شده ایفا کند. هدف اصلی این مقاله تولید نانوالیاف با شکل شناسی صاف، بدون شکستگی و دانه تسبیحی و قطر کم است.

در این مطالعه سعی شده است تا به کمک نانوفناوری، تولید داربست های هیبریدی نانولیفی با استفاده از آمیخته پلیمرهای طبیعی پلی (وینیل الکل)-کیتوسان (PVA/CS) و ژلاتین-پلی کاپرولاکتون (Gel/PCL) با خواص مناسب برای کاربرد در ترمیم زخم بررسی شود. تولید این داربست با فرایند الکتروریسی دونازلی روبه روی هم انجام شد. بدین منظور، Gel/PCL از یک نازل و CS/PVA از نازل دیگر تزریق شده و نانوالیاف تولیدی روی جمع کننده چرخان جمع آوری شدند. در ادامه با طراحی آزمایش به روش تاگوچی، اثر پارامترهای متغیر نسبت PVA/CS در آمیخته 90:10، 80:20 و 70:30، نسبت Gel/PCL در آمیخته 80:20، 50:50 و 20:80 و سرعت تغذیه PVA/CS با مقادیر 1، 5/1 و  2mL/h بر خواص شکل شناسی داربست تولیدشده مطالعه شد. 

نتایج نشان داد، افزایش پلیمرهای طبیعی کیتوسان و ژلاتین در آمیخته به تولید نانوالیاف با قطر بیشتر منجر شده و افزایش سرعت تغذیه جزء PVA/CS که باعث تغییر در سرعت تغذیه جزء Gel/PCL می شود، قطر نهایی را افزایش داد. بنابراین، داربستی با درصدهای آمیخته ای 75:25 PVA/CS، 80:20 Gel/PCL و سرعت تغذیه  1mL/h دارای قطر میانگین 130nm شکل شناسی مناسب است. داربست هیبریدی تهیه شده از آمیخته Gel/PCL-PVA/CS می تواند به عنوان زیست ماده بسیار مناسب و کاربردی در حوزه ترمیم زخم های دیابتی به شمار آید.