افزودن منیزیم، نئوستیگمین و فنتانیل به روپی واکائین بر خصوصیات بلوک حسی و حرکتی در اعمال جراحی اندام تحتانی تحت بی حسی نخاعی

 مقدمه:

 بی حسی منطقه ای، روشی رایج در بیهوشی با کاهش مداخله در عملکرد ارگان های حیاتی، جایگزین مطلوبی برای بیهوشی عمومی بوده و کارآیی جراحی را افزایش می دهد. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی اثر افزودن منیزیم، نیوستیگمین و فنتانیل به روپی واکایین در حضور دارونما، بر خصوصیات بلوک حسی- حرکتی در اعمال جراحی اندام تحتانی تحت بی حسی نخاعی انجام شد.

این مطالعه ی کارآزمایی بالینی سه سوکور بر روی 100 بیمار با جراحی اندام تحتانی در بیمارستان کاشانی اصفهان طی سال های 1399-1400 صورت گرفت. بیماران در تقسیم تصادفی به چهار گروه 25 نفری؛ گروه اول: روپی واکایین با فتنانیل، گروه دوم: روپی واکایین با منیزیم سولفات، گروه سوم: روپی واکایین با نیوستیگمین و گروه چهارم: روپی واکایین با محلول قندی 5 درصد؛ از فاصله ی بین L3-L4 به فضای مایع مغزی- نخاعی تزریق شد. فاصله ی تزریق تا بلوک حسی و حرکتی، مدت زمان بلوک حسی و حرکتی و حداکثر سطح بی حسی برای تمامی گروه ها ثبت شد. زمان شروع درد، شدت درد بیماران در ریکاوری و بروز عوارض (نظیر تهوع، استفراغ، و افت فشارخون و غیره) مورد ارزیابی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

بین گروه های مطالعه، اختلاف معنی داری از نظر میانگین فاصله ی تزریق تا بلوک حرکتی، مدت تزریق تا بازگشت حسی- حرکتی، مدت بلوک حسی، حداکثر سطح بیهوشی و توزیع فراوانی بروز تهوع، استفراغ و افت فشارخون وجود نداشت. کم ترین فاصله ی زمانی بین تزریق دارو تا بلوک حسی در گروه روپی واکایین به همراه فنتانیل، رخ داد. در عین حال، کم ترین مدت اقامت در ریکاوری در گروه دارونما به همراه روپی واکایین، مشاهده گردید. کم ترین شدت درد در گروه فنتانیل و نیوستیگمین در دقیقه ی 30 تا 60 ریکاوری نسبت به سه گروه دیگر به طور معنی داری، ثبت شد.

فنتانیل، منیزیم سولفات و نیوستیگمین، در کنار روپی واکایین، موجب بهبود شروع اثر بی حسی منطقه ای، بی دردی مناسب تر و البته افزایش مدت اقامت در ریکاوری با کاهش مصرف مسکن در مقایسه با دارونما شد. با توجه به نتایج به دست آمده، ترکیب «روپی واکایین به همراه فنتانیل» می تواند در ایجاد بلوک حسی و کنترل درد، عملکرد بهتری داشته باشد.