بررسی چگونگی مجال یادگیری دادن و تحلیل مراحل و ابعاد آن در الگوی تدریس هیدگر

نوشتار حاضر به دنبال بررسی الگوی تدریس مارتین هیدگر، به عنوان یکی از موثرترین فیلسوفان اگزیستانس قرن بیستم است. هیدگر، فرآیند تدریس را منادی به «مجال یادگیری دادن» تعریف می کند و آموختن چگونگی این مجال دهی توسط آموزگار را امری ضروری و در عین حال دشوار می داند. از این روی در این نوشتار با تمرکز بر تعریف فوق، پس از بیان بایسته های امر تدریس و ایضاح مفهوم یادگیری در اندیشه هیدگر، به تحلیل و واکاوی چگونگی مجال دادن و بررسی ابعاد و مراحل آن با توجه به الگوی تدریس هیدگر خواهیم پرداخت. با مطالعه و بررسی آثار مختلف هیدگر به ویژه بررسی پدیداری الگوی تدریس وی در این نوشتار مشاهده خواهیم کرد که: اولا، او در نظام فکری و تعلیمی خود تلاش نموده تا تعریف جدیدی از امر تدریس و یادگیری ارایه دهد که از سنت فکری زمانه او کاملا جدا و بیگانه و در عین حال هماهنگ با اندیشه خود اوست. ثانیا، او تدریس را دارای ابعاد و مراحل پدیداری مختلفی می داند که غفلت از آن ها موجب عقیم گشتن فرآیند تعلیم خواهد شد. از میان این ابعاد و مراحل مختلف، در این پژوهش مباحث ذیل مورد توجه قرار گرفته است: فرآیند تعاملی یادگیری، موضوع مورد اهتمام، مواجهه وجودی، ایجاد اشتیاق، گوش سپاری، خروج از قلمرو مانوس، پرسشگری و جهش.