«تعلق به» و «گسستن از»؛ تاملی بر نسبت هرمنوتیک گادامر، پداگوژی انتقادی و سنت

در عالم فلسفه، بحث ها درباره مناقشه گادامر با هابرماس بر سر موضوع سنت همچنان جاری است. اما در عرصه فلسفه تعلیم و تربیت معمولا هرمنوتیک فلسفی گادامر از سوی مدافعان پداگوژی انتقادی، به محافظه کاری متهم شده و پژوهش های اندکی در دفاع از توان انتقادی هرمنوتیک گادامر به چشم می خورد. در اسناد رسمی نظام آموزشی ایران نیز اگرچه بر پاسبانی و در عین حال بازسازی سنت ها تاکید می شود، اما در عمل نوعی سرگشتگی در توجه متوازن به این دو مشهود است. این پژوهش در پی آن است تا با بازخوانی جایگاه سنت در هرمنوتیک گادامر، عناصر انتقادی آن را واکاوی کند و به این ترتیب هم دفاعیه ای از تعلیم و تربیت بر مبنای هرمنوتیک فلسفی در برابر پداگوژی انتقادی ارایه داده و هم الگویی برای مواجهه با سنت ها در تعلیم و تربیت فراهم آورد. مدعای اصلی این پژوهش آن است که تلقی گادامر از سنت هم زمان واجد بیان توصیفی به عنوان مبنای تربیتی و بیان هنجارین به عنوان اصل تربیتی است و بستر تحقق هر دوی آنها «یادگیری از مسیر منفیت» است. در چنین بستری، «تاثیر و تاثر آگاهی و تاریخ »، «در نظر گرفتن سنت به عنوان پاسخی برای یک پرسش»، «فاصله گیری انتقادی از سنت» و «کاربست سنت» مهمترین عناصر انتقادی خواهند بود که هرمنوتیک گادامر را از یک هرمنوتیک محافظه کار و سنت گرا متمایز خواهند ساخت.